“Pazartesi Sohbetleri” köşemizin bu haftaki konukları, çocuklarının kandırılarak dağa kaçırıldığı iddiasıyla HDP Diyarbakır İl Başkanlığı önünde oturma eylemi yapan anneler oldu. Oğlunun kandırılarak PKK tarafından kaçırıldığını iddia eden Anne Hacire Akar, 22 Ağustos’ta HDP Diyarbakır İl Başkanlığı önünde oturma eylemine başlamıştı. 4 gün süren oturma eylemi sonunda oğlu Mehmet Akar’a kavuşan Hacire anne, oğullarının kandırılarak kaçırıldığını iddia eden annelere ve PKK tarafından kaçırılan asker, polis annelerine de cesaret verdi. Hacire anneden sonra 17 yaşındaki oğlu Süleyman Çetinkaya’nın kandırılarak dağa götürüldüğünü iddia eden anne Fevziye Çetinkaya, baba Şahap Çetinkaya ve 4 çocukları oturma eylemine başlamıştı. Çetinkaya ailesinin başlattığı oturma eylemine katılan ailelerin sayısı giderek artıyor. Evlatlarını almadan hiçbir yere gitmeyeceğini söyleyen annelerinin sayısı ise şu anda 31’e yükseldi. HDP Diyarbakır İl Başkanlığı önünde başlatılan oturma eylemine sadece Diyarbakır’dan değil Türkiye’nin dört bir yanından aileler katılıyor. Çocuklarına kavuşmak için oturma eylemi yapan annelerle oturma eylemine ve isteklerine dair konuştu. -TÜM TÜRKİYE SİZLERİ EVLATLARI İÇİN OTURAN ANNELER DİYE TANIDI. SİZLERİ DAHA YAKINDAN TANIYA BİLİR MİYİZ? DİYARBAKIR’DA EVLAT NÖBETİNDE BEKLEYEN ANNELER NE İSTİYOR, ANNELERİN AMACI NE, ANNELER NELER HİSSEDİYOR, HDP’LİLERİN TAVRINI NASIL DEĞERLENDİRİYORSUNUZ EVLATLARINIZA NELER SÖYLEMEK İSTİYORSUNUZ? SALİHA EZER: Ben Saliha Edizer. Yakup Edizer’in annesiyim. Oğluma kavuşmak için İstanbul’dan geldim. Oturma eylemi yapıyoruz ve çocuklarımız gelene kadar eylemimiz devam edecek. 2015 yılından bu yana oğlum kayıp. 9 Haziran’da HDP’ye gidiyor HDP’liler oğlumu dağa gönderiyorlar. Seçim zamanında 15 gün boyunca partide oğluma seçim çalışması yaptırmışlar. Ben oğlumu geri istiyorum. Biz burada otururken HDP’liler bundan rahatsızlık duyuyor. Kapıdan girip çıkarken bize laf sayıp geçiyorlar. Bizim çocuklar sayesinde çocukları okuyor. Ben oğlumu istiyorum. Yakup’um gelmeyene kadar hiçbir yere gitmiyorum. HALİME ŞEHİTOĞLU: Erzurum’dan geldik Sedat Sorgun için geldik. Askerden izne gelince Tunceli- Lice yolunda teröristler tarafından kaçırıldı 5 yıldır bekliyoruz. Onu almaya geldik. İnşallah sesimizi duyarlar ve çocuklarımızı bırakırlar. Biz hiçbir şey istemiyoruz sadece çocuklarımızı istiyoruz. Türkiye’de barış, huzur, kardeşlik istiyoruz. Ne zamana kadar böyle devam edecek. Çocuklarımız gelene kadar buradan kalkmayacağız. Vicdanları, merhametleri, Allah korkuları varsa çocuklarımızı geri verirler. SADİYE ÖZBEY: Ben Sadiye Özbey, Malatya’dan geldim. Astsubay Semih Özbey’in annesiyim. Çocuğumuzu istiyoruz. Burada durma sebebimiz çocuklarımızı alıp gitmek. 2015 yılında Tunceli Pülümür yolunda PKK’lılar tarafından alındı. Onları dağa götürüp aracı orada yaktılar. Biz sadece çocuklarımızı istiyoruz başka bir amacımız yok. Çok güzel bir ülkede yaşıyoruz bu ülke bu vatan bu bayrak kimsenin eline düşmez. O yüzden sesleniyoruz çocuklarımızı geri versinler. Allah’ın izniyle çocuklarımızı almadan gitmeyeceğiz. Sürekli acaba oğlumu buraya mı getirecekler diye etrafa bakıyorum. Bir umutla bekliyoruz. Birde utanmadan gidin devletten isteyin çocuklarınız diyorlar. Çocuğumuzu onlar kaçırdılar utanmadan devletten isteyin diyorlar. Çok zor günler geçiriyoruz. Oğlum ciğerimden bir parça ve 5 yıldır göremiyorum. Oğlum olmadan günler geçmiyor. Ben yavrumu istiyorum. Oğluma, kokusuna, sesine hasret kaldım. ESMA AKKUŞ: Yeğenim Songül Akkuş’u kandırıp dağa götürdüler. 15 yaşındaki bir çocuktu ve götürdüler. Ablam fakirlikle çocuklarını büyüttü. Somut ekmeği suda kaynatıp çocuklarına yedirerek büyüttü. Gideli 5 yıl oldu ve hiç haber almadık. 3 ay önce bir internet sitesinde Amerikan askerleri içinde onu gördük. PYJ mi her neyse ona katılmış. Gidip onlara hizmet ediyor, kasa taşıyor, hamallık yapıyor. Garibanın çocuğunu kaçırıp Amerikan askerine hamallık yaptırmaya götürüyorlar. Allah hepsinin belasını versin. Songül’ün gelip teslim olmasını istiyoruz. Bazı tanıdıklar gelip teslim oldular 2 ay sonra serbest kaldılar. Devletten kesinlikle korkma devlet yanımızda olacak. Eve yakın bir tekstil atölyesinde yeni işe başlamıştı. Sosyal medyada tanıştığı arkadaşları onu kandırdılar. Kelebek gördüğü zaman korkuyordu o kız nasıl silah tutacak. Ellerin küçücüktü o ellerle nasıl silah tutar. Yeğenim daha çocuktu o çocuğun yeri dağ değil, dağda nasıl yaşayacaklar. Gözümüzden sakınırken ciğerimizi söktüler. HÜSNİYE KAYA: Ben Hüsniye Kaya, kızım Mekiye Kaya için geldim. Gideli 4 yıl oldu. Başına ne geldiyse okulda geldi. Kızım liseyi 2 yıl okudu okulun tatil olmasına 1 ay kala kızımı kandırdılar ve götürdüler. Ben sadece huzur ve barış istiyoruz. Başka hiçbir şey istemiyoruz. 4 yıl oldu gideli artık gözümden kan geliyor. Ben hastayım kızım ne olur gel. SONGÜL ALTINTAŞ: Ben Songül Altıntaş kaçırılan Er Müslüm Altıntaş’ın annesiyim. Ben oğlumu istiyorum artık dayanacak gücümüz yok. Oğlumu almadan buradan kalkmayacağım. 2 Ekim 2015 yılında Tunceli Pülümür’de alındı. Oğlum askerdi dağıtıma geldi, usta birliğine giderken teröristler saat 10-11 arası yolu kesip benim oğlum ve asker Adil Kavaklı’yı almışlar. Bazen çocuklarımızın videolarını yayınlıyorlar. Çocuklarımız ellerinde ve bırakmıyorlar. Çocuğunuz bizde ama bırakmıyoruz diyorlar. Oğlum üzerinde hiç hakları yok. Kimse PKK’yı övmesin çünkü yaptıkları teröristlik başka hiçbir şey değil. Silahsız askerleri rehin almak hangi vicdanda yazıyor. 5 yıldır dayanıyoruz. Artık dayanacak gücümüz kalmadı. Bizim çocuklarımızın dağda ne işi var. Ben çocuğuma bakmaya kıyamıyordum. Çocuklarımızı zorluklarla büyüttük. Herkes buraya geldik diye bizleri kötülüyor. İşin buraya varacağını hiç mi tahmin etmediler. Bu kadar evladı götürürseniz anne babalarda hesap sormaya elbette gelir. Burada çok fazla anne olmak hem üzüntü veriyor hem de sevinç duyuyoruz. Annelerimiz artık sinmiyor gelip yavrularını arıyor. Birbirimize destek oluyoruz ve evlatlarımıza kavuşmayı istiyoruz. 10 yaşındaki çocuğu dağa götürmüşler o yaştaki çocuk dağa gitmeyi nerden bilecek. Bu milletin evlatlarına bunları yapmayın. Bizde barış olmasını istiyoruz. Çocuklarımızı vermek zorundalar. Nasıl götürmüşseler öyle de verecekler. Olay artık Karadeniz fıkrasına döndü. Çocuğumuzu onlar kaçırdılar ama devletten isteyin diyorlar. Bize destek için gelenlere karşı çıkıyorlar. Kimse bizim yanımızda olanlara tepki gösteremez. Hiçbir anne korkmasın gelsin çocukları tehlike altındalar. Her geçen gün çocuklarımızın hayati tehlikesi daha çok artıyor. Ciğeri yanmış tüm annelerin gelip evladını aramasını bekliyoruz. Kimseden korkmasınlar. Kimse bir şey yapamaz. Biz sadece anneyiz ve çocuklarımızı istiyoruz. Kardeşi kardeşe öldürtüyorlar. Bütün anneler gelip evlalarını savunsunlar. AYŞEGÜL BİÇER: Ayşegül Biçer Mustafa Biçer’ in annesiyim. 17 Kasım 2018’de oğlum YPG’li teröristler tarafından kandırıldı. 19 Kasım 2018’de bize telefon geldi ve oğlumun YPG’li teröristlerle olduğu söylendi. Oğluma Agit Baran diye bir kod isim takmışlar. Adları da kendileri de batsın. Evlatlarımız gelene kadar oturmaya devam edeceğiz. Biz çocuklarımızı terörist olsunlar diye büyütmedik. Anneler olarak hepimizin acısı aynı ve herkesten destek istiyoruz. Evlatlarımızı almadan kalkmayacağız. Mücadeleye devam edeceğiz. Eskiden kavgalar çıktığında annelerimiz beyaz tülbentlerini atarlardı ve kavga kesilirdi. Beyaz tülbent barışı temsil ediyor. Bizde çocuklarımıza barış ve özgürlüğün simgesini gösterip onları beklediğimizi söylemek istiyoruz. SABİHA BALTA: Oğlumu terör işinden rant sağlayanlar götürdüler. Oğlumu para kullanarak bu işe bulaştırdılar. Oğlum Arafat askere gitmek için hazırlanıyordu. Oğlumu askere gitmeden önce alıp dağa kaçırdılar. Ben zorluklarla oğlumu büyüttüm. Oğlumu ölü ya da diri geri istiyorum. Bana oğlunu devletten iste diyorlar iyi de oğlumu HDP kandırdı götürdü. Oğlumu getirmezseler kendimi de onları da yakarım. Oğlumu görmeye gittim, PKK’lılar başıma silah dayadılar. Yeter artık bizim çocuklarımızı dağa götürüp öldürüyorlar, kendi çocuklarını okutup avukat, doktor, mühendis yapıyorlar. Bizim artık onlara verecek çocuklarımız yok. Çocuklarımızı getirmezlerse buradan gitmeyeceğiz. REMZİYE AKKOYUN: Oğlum kandırılıp dağa götürüldüğünde 10 yaşındaydı. Ben sadece oğlumu istiyorum. Oğlum gittiğinde çocuktu şimdi büyümüştür. Çocuğumun kokusuna hasret kaldım. Ben çocuğumu istiyorum. Gittiği günden beri her gün HDP önüne geliyordum kimse beni dinlemiyordu. Anneler oturmaya başlayınca bende geldim. Ben sadece oğlum Azad’ı istiyorum. O gittiğinden beri ne yemek yiyorum ne de uyuyorum. Bize bunu yapmaya hakları yok. Biz çocuklarımızı istiyoruz. Çocuklarımızı vermeden buradan gitmeyeceğiz.