Hz. Peygamber (sav) buyurdu ki: “Bir baba çocuğuna güzel ahlaktan daha üstün bir miras bırakamaz.”

Güzel ahlak ile terbiye edilmiş bir evlat Allah’tan korkacağı için hiçbir konuda azgınlığa kaçmaz, seviyeli davranır, kimseyi incitmez.

Herhangi bir bahçede yetişen karışık bitkilerden acı ve zehirli olan türleri ayıklamazsanız çoğalır, kuvvetlenir, tatlı ve faydalı olan bitkilerin yaşamasına, gelişip büyümesine engel olur, telef olmasına sebep olur.

Bitkiler arasındaki acı ve zararlı otları temizlemek için bir bahçıvan gerektiği gibi, halkın da fitneci, bölücüleri doğru yola getirecek, mazlumlardan zulmü kaldıracak, cemiyete düzen verecek rahatlık ve huzur getirecek, idaresindekileri seven adil bir idareye ihtiyacı vardır.

Siyaset ve adaleti iyi olan idarecinin idaresi devamlı olur. Terbiyeye riayet olunmazsa idarede çökme arızaları görülür.

İdarecinin terbiyeye gereken değeri verip himayesindekilere önem vermesi ve ikramlarda bulunması terbiyenin gerekleri arasındadır.

Güzel ahlak ve terbiye daima kişinin aklına, hidayet yolunda kılavuzluk eder. Terbiye elde etmeye yönelmelidir! Çünkü terbiye aklı artırır, mevki ve mertebede olgunluğa eriştirir, kişiliği kuvvetlendirir.

Terbiyeli kişi, edebi sebebiyle yüksek dereceye ulaşır. Fakat babasından edep değil de mal intikal eden evlat, malı kaybettiği gibi terbiyeden de mahrum kalır.

Mirasın hayırlısı, edep, arkadaşın hayırlısı, güzel huy, rehberin hayırlısı iyilik yollarını gösteren, kötülük yollarını kapayan yardımcıdır.

Ticaretin faydalısı, çok çalışmaktır.

İstişareden daha çok güvenilecek dal, bilgisizlikten daha şiddetli fakirlik olmaz.

Edebin gerekli olduğuna inanan kişi, bu iki temeli de bilmeli ki; bu prensipleri, idaresinde uygulasın. Çünkü sağlam idare ancak bunlara dikkat etmekle gerçekleşir:

Edebin temeli ilimdir.

İlim, şunları bilmek için şarttır:

Dini iyi bilmek için:

İşlenen suçların içyüzünü ve suçluları cezalandırmak hususunda yeterli hukuki bilgiye sahip olmak.

Huzur ve mutluluğu ayakta tutan adaleti yaşatmak için:

İlim, âmirin bir uyarıcısı ve koruyucusudur, sahibini zulümden, hak yemekten alıkoyar, yumuşak huylu eder.

Zulümden uzaklaştırıp maiyetindekilere şefkat ve merhamet ettirir.

İdareci, Allahü teâlâdan korkarsa, elemanlar da ondan korkar. Yani onun emrini yerine getiremeyip üzülmesinden korkarak ne söylerse seve seve yerine getirirler.