Toplum olarak sıkıntılı günler yaşamaktayız. Bu sıkıntılar bir “dizi” halinde yaşanınca, bıraktığı acının etkisi de şüphesiz ki katmerli oldu ve olmaya devam etmektedir.  Her bir bireyi Asosyal yaptı. Travmaya uğrar olduk. Hastalanan dışlanacağım endişesiyle kedini gizledi. Gizli vakalar yeni bulaşlar ve zincirleme büyüyen hastalık ile hastalık psikolojisi…

İçinde bulunduğumuz travma daha da derinleşti. Toplum olarak kendimizi ilahi bir oluşumun içinde gördük. Ülkemizde binlerce vefat – ki daha bitmedi devam ediyor – dünyada bir milyona dayanan ölümler…

Öyle bir acı ki, bundan önceki acılara format atacak düzeyde bir acı. Acıyı hastalığa yakalanıp sonra iyileşen kişilerden dinlemeye çalışmak… Eğer dinleyebilirseniz… Öyle bir acı ki  tarifi mümkün değil… Anlatılmaz bir acı… Kimisine göre akciğerlerine bıçak saplarmış gibi, kimisine göre ne aldığın ve ne de verdiğin nefeste tarifi mümkün olmayan acılar…

Burada sağlıkçılarımız canla başla çalışarak büyük sorumluluk ve risk almaktadırlar. Yardım için ellerini, kollarını ve hatta gövdelerini uzatırken, riskin tam da merkez noktasındalar.  Hastalanan birine yaklaşmaya dahi korktuğumuz, vefat eden kişinin taziyesinin kurulmadığı, cenazenin izole edilip defnedildiği bu süreçte, sağlıkçılarımız işin merkezinde tüm risklere karşı büyük bir savaş vermektedirler.

Tüm bu olumsuzluklara rağmen halen işin ciddiyetinin farkında olmayanlar var. Yaz sıcaklarında biter veya azalır diye düşünüyorduk. Her ne kadar öyle olsa da, yaz ayını da geride bıraktık. Önümüzde yeni eğitim öğretim dönemi var. Hem kış mevsimi gribal enfeksiyonu tetikleyecek, vücut direnci düşecek ve belki hastalık riski bir o kadar artacak, hem de okula gidecek öğrenciler bulaşı daha da arttıracak. Bu süreçte okulların bir süre daha açılmaması ve uzaktan eğitim için zemin hazırlanması kaçınılmaz bir gereksinim olmuştur.

Hastalık hız kesmiyor. Vakalar artıyor. Ahmet Kaya şarkısında ne demişti. Hatırlamak isteyenlere; Yüzüne baktığımda / Neden yüzü gülmüyor / Tam sabah olacak derken / Birden gece oluyor İnsanlar yalnızdırlar / Sığmıyorlar geceye / Ay bile bak kararmış / Hüzün çökmüş geceye

Nedendir bilmem bu sözler bana bugün içinde bulunduğumuz durumu özetler nitelikte… Tam sabah olacak derken birden gece oluyor. Tedbiri elden bırakmamak lazım. Aksi takdirde bizi daha kötü günlerin beklediği bugünden bellidir.