Denebilir ki, bu başlık nedir?

Bu gün farklı yazalım, dedik.

Dünya şu anda herkesin herkesi gözetleyebildiği dijital bir hapishaneye döndü.

Asıl özgürlük, her hoşumuza gideni yapmak değil, kendi arzu ve dürtülerimize rağmen istediğimizi yapabilmektir.

 Kendini eğitemeyen bir insanın, bir başkasının lideri de olamayacağını bilmeli.

 Önce kendimizin lideri olacağız. Kendi arzu ve dürtülerimizi,...

Yönetebilmek liderliktir.

 Hepimizin içinde bir vahşi at var, o kafasına göre yaşamak, istediği yöne gitmek istiyor.

Madde bağımlılığının yaygınlaşmasının en büyük sebebi insanların hazlarını yönetememesi olduğunu biliyoruz.

 Zordan kaçan, kolaya kaçan, dayanıksız insan tipleri çoğaldı.

 Ancak dozunu kaçırır, yanlış kullanırsan insanın sonudur, bu.

 insana zarar verir.

Asıl önemli olan kendi arzu ve dürtülerimizi terbiye edebilmektir.

Sosyal medya kullanımının artmasıyla birlikte,  herkesin birbirini seyredebilmesi, gözetleyebilir olduğu ortada.

Bir gösteriş toplumu ortaya çıktığını bilmez mi, insan?

Eskiden baskıyla, korkutarak oluşan bir emperyalizm vardı.

 Şimdi gönüllü emperyalizm var.

 Özgürlüğümüz ciddi şekilde kısıtlandı. Kendimizi özgür zannediyoruz ama sahte bir özgürlük var.

İnsanların çoğunu mutsuz eden bir sistem doğru bir sistem değildir.

Şu anda kapitalist sistem, tüketim toplumunu teşvik ediyor.

Biz imaj toplumu olduk.

 Doğruların yerini imajlar aldı.

 Bu tüketim aracı haline geldi, durum.

 Kendini en iyi gösteren, en iyi anlatan kişi, en kıymetli oluyor.

Temel ihtiyaçların yerini takdir edilme, övgü, arzu edilen olma gibi bir duygu aldı. İnsan, kendini geliştirmek, terbiye etmek, arzu ve dürtülerini eğitmek yerine bedenini eğitmeye yöneldi.

Beden terbiyesi nefis terbiyesinin yerini aldı.

Kendine tapan insanlar ortaya çıktı. Kendilerini kutsallaştırıyorlar. Bunun adı narsizm, kendine hayran olmak, kendini yeryüzü tanrısı gibi görmek ve eleştiriye tahammül etmemek.

Acı çeken insanları, başkalarının ihtiyacını umursamamak. Böyle insan tipleri çoğaldı.

Bir toplumun yarısı mutlu, diğer yarısı mutsuzsa orada huzur olmaz ki. Herkese asgari bir mutluluk seviyesi sağlanması lazım.

Diyarbakır'a bakın.

AVMler, Caffeler,..

Kimi siyasî tercihi belli isimler...

Ötesi mi?

Düşünerek varılacak çok doğru vardır.