Geçen yıl bu zamanlardı. İlk vak’anın ilan edilmesi ile birlikte bütün ülkede başlayan tedirginlik fazla sürmedi. İnsanımızın anlaşılmaz bir şekilde hayatını eskisi gibi sürdürmek istemesi bugün itibariyle 30 binden fazla insanımızın vefat etmesine yol açtı.

Coronavirüs salgınında ölenlerin sayısının bu kadar yüksek olması onun panzehiri olan ilaçların bulunamaması ile de ilgilidir. Dünya sağlık sektörünün acizliğini ortaya koyan COVİD-19, 16 aydır dünyayı kasıp kavurduğu halde, bu salgının önleyici aşısı yeni yeni uygulanmaya başladı.

Bu konu 8 milyar insan arasında sadece birkaç bin kişiyi ilgilendiriyor. İlaç, aşı sadece bu konunun uzmanlarını ilgilendirdiği için bizim buna bir dahlimiz aranmaz, istenmez. Ancak;

Dünyayı kasıp kavuran bu pandemi ile ilgili olarak bizim üzerimize düşen en önemli vazifeyi ihmal ettiğimizi düşünüyorum. Yeniden görülen vak’a artışlarının vebali kabul etmeliyiz ki bizim omuzlarımızdadır. Yapılan toplantılar, kaçak düğün, nişan, taziyeler, evlerde misafir ağırlama gibi toplu bulaşıya yol açan buluşmalar arzu etmediğimiz duruma sebebiyet verdi. Bugün itibariyle günlük 30 bin vaka ve 150 vefat ile yeni bir pik yaşıyoruz.

30 bini aşkın insanımızın hayatını kaybetmesi bize bir şey ifade etmiyorsa Allah muhafaza daha büyük musibetler karşısında neler yaşayacağımızı düşünmek bile istemiyorum. Millet olarak herhangi bir bölgemizde, şehrimizde meydana gelen bir felaket karşısında gösterdiğimiz hassasiyeti korona belasını yaşadığımız bir yıl içerisinde birbirimize çok gördük. Bunun pek çok nedeni olmakla birlikte bizi asıl üzen husus, çok basit ve hiçbir kaybımızın yaşanmayacağı hususlarda göstermekten imtina ettiğimiz hassasiyettir.

Yukarıda saydığımız sebeplere ilaveten mesela, gençlere yalvaran ebeveyn ve aile büyüklerine rağmen gençlerin akranları ile bir araya gelip saatlerce maske ve mesafe kurallarını hiçe sayacak şekilde vakit geçirmeleri bizleri çok üzmüştür. Yapılan bulaşı takibinden anlaşılıyor ki bu tür buluşmalar büyük ölçüde aile için salgına yakalanmayı arttırmıştır. Uyarılara rağmen maalesef mazeret bulma, kötü örneklerden kendilerini haklı çıkaracak deliller öne sürme gençlerimizin en çok başvurdukları yöntemdir.

Allah var, gençleri suçlayıp kendimizi temize çıkaramayız. Bizim yaşımızda olanların dikkatsizliklerini de gördük. Ama gençlerin dışarıda daha uzun süre kalmaları ve daha çok mekanda bulunma imkanları söz konusu olduğu için en çok onların dikkat etmeleri gerekiyor.

Bu, belki de bizim insana, varlığa bakışımızla, varlık tasavvurumuzla alakalı bir durumdur. Zira tasavvur dünyamız ve varlık tasavvurumuz bizim “öteki” ile ilişkimizi belirliyor.

Ariflerimiz çok veciz ifadelerle, şiirlerle, öykülerle tasavvurumuzu inşaya çalışmışlar, onlara minnettarız. Ne var ki kendimize yabancılaştırıldığımız bir sistemin ürünleri olan bizler bu tasavvur oluşumunda nerede durduğumuzu, nerede durmamızın gerekli olduğunu düşünemiyoruz. (Asıl kaybımız bu)

İbn Arabi Hazretleri bu hususta “Adı varlık olan her şeye hürmet etmek gerek” diyerek çok önemli bir ilke belirlemiş. Yunus’un, “Yaratılanı severiz Yaratandan ötürü” sözü de bu meyanda söylenmiş sözlerden olup kainata, dünyaya, insana dair tasavvurumuzu inşaya matuftur.

Asıl kaybımız dediğimiz tasavvur erozyonu bizi biz eden değerlerden uzaklaştırdı. Gençleri bu konuda mazur görmesek de anlıyoruz çünkü büyükleri olarak bizim onlara yeterince yardımcı olduğumuzu düşünmüyorum. Aramızdaki kuşak farkı, teknoloji ve kullanımında amaç farklılıkları gençlerle aramıza asırlar boyu oluşmayacak boşluklar koydu.

Ama bütün bunlara rağmen COVİD’li günlerde duyarsızlıklarımızı mazeretlerle örtbas edemeyiz. Yeni bir dalga ile karşı karşıya olduğumuz bugünlerde salgınla baş etmemiz için daha dikkatli ve daha hassas olmak zorundayız.