Diyarbakır tarih boyunca yüreğinin tam orta yerinde görev yapan herkese olağanüstü saygınlık kazandırmış, yaşamlarının tüm katmanlarında anlatacakları harika serüvenleri anılarına nakşetmeyi başarmıştır. Peki, bu güzelim mübarekler diyarına karşı ve bu denli vericiliğine rağmen yaşatılanlar hak reva mıdır? Gelenin level atlayıp birkaç üst sıraya tırmanmasına karşın hep görmezden gelinmesi kaderi midir! Bu mudur Diyarbakır’ın hak ettiği kıymetsizlik, hoşgörü yoksunluğu…

Diyarbakır’ı bir arena, bir tribün Diyarbakırlıları yorgun seyirci gibi gören binlerce seçilmiş veya atanmış geldi, geçti. Giderken kimi hizmetleri ile anıldı, kimileri ise ardından teneke çaldırdı, beddualar ettirdi. Hepsinin ortak durduğu yer ise Diyarbakır kent meydanıydı. Diyarbakır’ın sosyo-politik öneminin kılcallarının farkında olan birçok kişi memleketi tribün niyetine alanı da tramplen niyetine kullanarak Ankara güzergahına sıçradılar, hep göz dolduran yerlere gittiler, çok matah şeyler yapmışlar gibi. Diyarbakır’ı tribün niyetine kullananların çoğu belki amacına ulaştı kişisel hevesleri adına ama hiç birinin adı gönül sayfalarına AHDE VEFA ile anılmadı üç, beş delikanlının dışında.

Yeteneklerini, sevgilerini, natürelliklerini, tüm iyi niyetlerini artık Diyarbakır insanları ile özdeşleştirerek birlikte büyümeyi, onları kazanmayı hedeflemelidir bu memleketi yar edinenlerin. Tıpkı Diyarbakır Valisi Münir karaloğu, tıpkı Sur Kaymakamı ve Belediye Başkan vekili Abdullah Çiftçi gibi, tıpkı Türkiye’ye Bağlar ilçesinde gerçekleştirdiği mucizevi çalışmalara hayat veren Beyoğlu modelinin mimarı Bağlar Belediye Başkanı Hüseyin Beyoğlu gibi olmalı, tıpkı adını andığım memleket sevdalıları gibi, ADAM gibi olmalılar.

Diyarbakır’ın tarihsel değerlerinin değil de sadece karpuzunun ön plana çıkartılması ki o karpuzların da Adana’lıların tarlalarını kiralayarak birkaç dönüme göstermelik ekilmesi gibi yıllar yılı yaşadıklarımız. Dışardan harika bir karpuz ama içini açtığınızda küflenmiş zihniyetlerin arakladığı geleceklerin bıraktığı boş umutlar gibi Diyarbakır. Bu kentin, içinde yaşayanların artık makus talihleri Devletin şefkat elinin değmesi ile değişip yeşerirken yıllara yayılan ihmalkarlıklar, pervasızlıklar, ahlaki yozlaşmalara hazırlanan güzergahlarda ortaya çıkmaya başladı.

Yıllar yılı gençleri bahis tuzağına düşüren zihniyetler, üretimden yoksun bırakılan bölgeler, kasıtlı olarak üzeri örtülmeye çalışılan faili belli ihmalleri Ankara güzergahına ‘her şey yolunda’ mantalitesi ile gösterenlerin artık borusu ötmüyor Diyarbakır’da. Dedim ya artık adam gibi adam delikanlılar var bu memleketi sahiplenen devletimizin eliyle.

İl Valisi Münir Karaloğlu hantallaşan, hantallaştıkça da küflenen bürokrasi zihniyetine ‘BENİM TEMPOMA UYACAKSINIZ’ mesajı vererek kafası dumanlı olan birçok alanı kendine getirirken Beyoğlu modeli de Türkiye’ye, hatta Dünyaya nakledilen kökü eskilere dayanan ama uygulanmayan bu özel model artık bir sembol oldu. Beyoğlu modelinin içinde Hizmet et, halkına ulaş, hep yanında ol şiarı var. Sur Kaymakamı Abdullah Çiftçi’nin alışılmışın ötesinde devlet adamı duruşu ise özellikle Sur ilçesinde AĞABEY, DOST, KARDAŞ modellemesine de can suyu oldu, devlet, millet köprüsünün betonlarını daha da katmerleştirip sağlamlaştırdı.

Yani kıssadan Hisse Bu Memleketin ‘ADAM’LARI, adam gibi durduğu için memlekettin kamburları da, kalburüstüleri de, tosunları da artık biraz tedirgin. Tedirgin olmakta da haklılar çünkü büroıkrasi artık emin ellerde, Bağlar Belediyesi ise mucizeler yaratıyor. Memlekette güzel şeylerin olması gerçi bazı kesimleri adeta nefessiz bıraksa da bu zihniyette olan hainler kendi pisliklerinde debeleşe, debeleşe yok olup gidecekler. Çünkü doğru ve hak her zaman kazanır. Çünkü bu işin yıllar öncesinde yaşananlar, yaşatılanlar gibi devam etmeyeceği gün gibi ortada.

Napoleon Bonaparte’nin dediği gibi: “Bir devlet adamının kalbi kafasında olmalıdır.”