Tokyo 2020 Olimpiyat Oyunlarını geride bıraktık. Kadın voleybol takımımız gündemdeki yerini korusa da bu olimpiyatların en çok konuşulan ismi elbette Mete Gazoz oldu. Tabii ülke olarak biz Mete’nin ismini ilk 2016 Rio Olimpiyat Oyunlarında duymuştuk. Rio 2016'nın ikinci turunda Hollandalı Sjef Van Den Berg'e 7-3 mağlup olan Mete, elenmesinin ardından sosyal medya hesabından yaptığı paylaşımda "Daha çok çalışıp 2020'de Tokyo'dan altın madalyayla döneceğim." ifadelerini kullanmıştı. O zamanlar çok umursanmayan bu ifadeler bugün olimpiyat şampiyonluğuyla anlam kazandı.

Tabii bu başarının arkasında yalnızca 4 yıllık bir çalışma yok. Çıkan haberlerden ve babasının aktardığı bilgilerden öğrendik ki Mete, okçulukta duruşun ve kuvvetini geriye doğru kullanmanın önemi nedeniyle sırt kaslarının gelişimi için yüzmeye; hem sol hem de sağ elin koordinasyonun sağlanması, yani ellerin itiş ve çekiş yapabilmesi ve zamanlamanın gelişmesi için basketbola; okçuluğun nişan alma temelli bir spor olmasından kaynaklı olarak bakmak ve görmenin farkını hissedebilmesi için resim kursuna; ayrıca beynin hem sağ hem sol bölgesini aynı anda geliştiren, algıyla düşüncenin farklı bir kombinasyonunu sağladığı için de piyanoya yönlendirilmiş.

Bu eğitimlerin yanı sıra Rio'dan sonra kondisyoner, fizyoterapist ve spor psikoloğu gibi her biri alanının uzmanı olan isimlerden kurulmuş büyük bir ekibe sahip olan Mete, arkasındaki maddi manevi büyük bir destekle 3 yaşında yay çekerek başlayıp 6 yaşında ok atmayla devam ettirdiği sporculuk kariyerini 22 yaşında bir olimpiyat şampiyonluğu alarak zirveye taşımış oldu.

Bu, başarı hikâyesinin bir tarafı. Mutlu tarafı. Bir de üzücü olan kısmı var bizim açımızdan. Diyarbakırlı milli sporcumuz Ömer Akgün. 10 metre havalı tüfekte 4'üncü olarak kürsüye çıkma şansını kıl payı kaçırsa da bu alanda olimpiyat tarihimizin en büyük başarısını elde etti. Ancak  Akgün, Olimpiyat sonrası yaptığı açıklamada hiçbir destek göremediğini aktardı.

Geçen hafta içi okuduğum bir röportajda Ömer Akgün'ün hiçbir destek alamadığını öğrenince üzüldüm. Ömer Akgün'ü bugüne kadar üst düzey hiçbir yetkili aramamış, olimpiyatlara giderken kentteki hiçbir yetkili tarafından uğurlanmamış; maddi ve manevi destekten yoksun bırakılan Ömer Akgün, dönerken de yine birkaç seveni dışında sessiz ve buruk bir şekilde karşılanmış. Birçok şehirde olimpiyatlara katılan sporcular emeklerine yakışır şekilde özenle uğurlanıp karşılanırken Ömer Akgün ise Diyarbakır’a getirdiği başarılara rağmen adeta kimsesiz bırakılmış. 

Ömer Akgün Diyarbakırspor'un lisanslı sporcusu. Aldığı destek sadece Diyarbakırspor kulübünden. Kısıtlı imkânlara sahip bir kulübün verdiği destekle Ömer Akgün'ün kazandığı bu büyük başarının çok kıymetli olduğunun altını çizelim.

Mersin 2013 Akdeniz Oyunlarına katıldıktan sonra Bakü 2017 İslami Dayanışma Oyunlarında 1 altın, 1 bronz madalya alan Ömer Akgün, Tarragona 2018 Akdeniz Oyunlarında ise 6'ncı sırayı elde ederek başarı ivmesini hep yukarı taşıdı. Tokyo'da Olimpiyat 3'üncülüğünü yarım puan ile kaçıran Ömer Akgün için artık hedef 2024 Paris Olimpiyatları. Kendisi de madalya hedefinin olduğunu belirtiyor.

Her alanda olduğu gibi sporda da adeta sahipsizliğin başkenti olarak bildiğimiz Diyarbakır, artık bu kabuğu kırmalı. Valilik, Belediyeler, sponsorlar… Kim olursa olsun her türlü desteği Ömer Akgün'e vermek zorunda. 2024'te gurur duyacağımız, şehrimizi de temsil eden bir olimpiyat şampiyonumuzun olması çok uzak değil. Maddi ve manevi destek bu sporcularımız için çok önemli. Lütfen bu başarıyı küçümsemeyin, lütfen bu desteği esirgemeyin.