Kişinin memleket sevgisi, var olanı yıkmak ile ortadan kaldırmaktan geçiyorsa, belediye başkanlığı ideal olan makamdır, kendisi için. Amaç zengin olmak ise, mebusluk, ön plânda bir iştir.Bizim gibi işi gücü şehri tanımak ve sonradan tanıtmak ise, iğneyle kuyu kazmak olmalıdır!...

Şehir Araştırmacıları varken, şehrini tanıtmak için adam ithal eden bir anlayış, başını kuma sokmuş deve kuşu gibidir. "Uç" dersen deve olduğunu belirtir, "Koş" dersen "Kuş" olduğunu söyler. Şimdi biz, onlara ne söyleyelim?

Yazar, yazdığına noktayı bırakırken, göz yaşını içine akıtan kimsedir, şairler gibi.

Önceden bu şehri terk etmek istiyordum. Şimdi şehir beni terk etmiyor!...

Vicdanında acılarına göz yaşını katık yapanın hüzün dolu hayatında, yaşamın güzellikleri herkesçe paylaşılmadıkça, kendisi rahat etmeyecektir.

Şehrine vefa göstermeyen insanda, vefayı arama ki Vefa şimdi İstanbul'da onlar için bir semt ismidir.

Şehir hakkında gecesini gündüzüne katanlara değer vermeyenler, ehil olmayanlarla yola çıkanların bilgi hırsızlığına ne der? İnsanda utanma duygusu kalmamış ise, ar damarı çatlamışsa gerisini siz söyleyiniz?

Derdi şehir olanın dikkati tarihi eserlerin korunmasında olmalı, kültür ve sanat duyarlılığında olmalı. Kültürden, sanattan yoksun kuru kuru ideoloji, şehirlerin canına okur. Yaşadığımız durum, bunun şahididir.

Şehrine yazdıklarıyla hizmet etmiş, dünya değiştirenleri tanımayanların kalkıp şehir sevdasını şiirlerinde, yazılarında dillendirmesi, bana hikâye olarak gelir.

Şehirlerin tanıtımında hoşgörü tantanasında ezan sesini duymayanların çan sesinin farkına varacağını sanmıyorum...

Şehrine hizmet etme aşkıyla yananların yanında buzdolabı misali soğuk duranların süzme balın şekerli olanın kalitesi misali şehir efsanelerini ezberlemeye devam etmesine üzülmemek elde değil.

Şehrine hizmet etmede harcadığı meblağ, beş yıldızlı otelin birinde bir masanın masrafını geçmeyenlerin kalkıp bir kamyon dolusu laf etmeye hakkı yoktur...

Şehrin devasa problemleri dururken heykeller açarak kültüre, sanata, düşünceye hizmet sunma anlayışı sorgulanmadıkça olması gerekenlerin bulunmadığı yerde olmadığı görülecektir.

Şehrini tanımayan insanın kendisini tanıdığından şüphe duymak gerekir diye düşünüyorum.

Şehir bizim için sevdadır, hasrettir, aşktır, samimiyettir, hayattır, vefadır, sadakattir.

"Şehir"denince Leyla'ya tutulan Mecnun'a döner ismimiz. Şehir olmaz ise bir hiçtir, cismimiz...

Şehir, bizim için insanın var oluşudur, nefes alışıdır, hastanın derdine derman ne ise bizim için aynısıdır. Şehrinden uzak düşme bizim için gurbettir, sevgiliden ayrılıktır, annesinden yavrusunun ayrılmasıdır.

Şehir, bizim için Zümrüd ü Anka'dır.

Şehircilikten anlamayanların belediye başkanı seçildiği günümüzde, milletvekilleri de bundan nasibini alınca şehirlerin kaderine ağlamak lazım...

İnsanın doğduğu topraklara bağlılığının ifadesi, şehrine sadakatte aranmalıdır.

Çok katlı apartmanlarla villaların yer almadığı, otantiği bozulmamış şehirler şanslıdır.

Ve şehir için denilebilecek son söz:

Herkes şehrinden sorumludur!...