Kim derdi ki babamız öfkeye gelecek!

İlahlarımdan nasıl yüz çevirdin diyecek? 

Taşlar, kovarım dedi, vazgeç inadından,

Görünme gözüme, uzaklaş buralardan!

Vazgeç ki baba, putlar da kurtulsun!

Af dileriz Rabb’imizden, senin için! 

Uzaklaştık babamız ve yalvardıklarından,

Bırakmaz toprağı susuz, yeri göğü Yaratan!

Toplumla birlikte apaçık sapıklıktasın,

Yapma bu putları, toplum da bıraksın!”

          PUT KIRAN OLDUK

Dinlemedi babamız apaçık gerçekleri,

Baltayla gönlümüzce kırdık heykelleri!

Astık boynuna, büyüklerinin baltayı,

Sordu putçular: ”Kim yaptı bu hatayı?”

Bulun dedik, baş aşağı edeni putları!

Boynunda balta olan yapmış olmalı!

“Nasıl yapar; o, kullanamaz baltayı?

Nasıl suçlarsın, zavallı kuru tahtayı?”

Öyleyse niçin tanrı edindiniz tahtayı?

Atın sobaya, yanıp ısıtsın soğuk odayı!

Kırarken biz putları, kurmuş biri pusu,

Gösterdi bizi aranırken olayın suçlusu!

Rabbi’miz güneşi doğudan getirir,

Sen batıdan getir dedik, şaştı kafir!

               SERİN ATEŞ

Oldu serin saba rüzgarı, attıkları ateş,

İşin sırrı İbrahim olabilmektir kardeş!                                     

Sınadı Yaratıcı’ımız bizi bazı sözlerle,

Başardık sınavı içten dayanıklılığımızla!

   Hz. İbrahim'in ilk çilesi put yapıp satan ve bununla geçinen bir babanın çocuğu olmasıydı.

   Babasının onu taşlamak istemesi de ikinci çilesi.

   En büyük ve dehşetli çilesi ise ateşle karşı karşıya gelmesidir. Ancak o bu çileleri inanç gücüyle karşılamış ve sınavını başarıyla vermiştir. Ateşte yanmamak... Eğer biz inananlar inancımızda içten olursak ( İbrahim olmak) bizi yaratıp donatan bize yardım edecektir. İşte İbrahim olmaklık bu... İşte uçurumun kenarından bizi kurtaracaktır Rabb'imiz...

İnşallah devam edeceğiz.