Toplumun ilerlemesi, kalkınması ve refah düzeyine ulaşması için ülkede yaşayan vatandaşların yapması gereken görevler vardır. Bu görevler yürütülürken elbette ki aynı zamanda söz konusu vatandaşlar, geçimlerini de yapmak zorundadırlar. Geçimin yapılabilmesi için vatandaşın çalışmasının karşılığında belli bir ücret alıp onunla geçinmesi gerekir. Böylece vatandaş bir taşla (yaptığı iş, gördüğü hizmet) iki kuş (geçimini sağlamak ve vatan kalkınmasına katkıda bulunmak) vurmuş olur.

Bir an düşünelim ki bir ülkede kimse çalışmıyor, iş yapmıyor ya da hizmet yürütmüyor. Daha açık söylersek; üretmiyor, ticaret yapmıyor, devletin bürokratik hizmetlerini yürütmüyor! Ne olacak bu ülkenin durumu? Ben söyleyeyim: Bu ülke ilerlemez, kalkınmaz, gittikçe geriye gider, fakir duruma düşer, kıtlıktan ölür veya dilenir ya da başka ülkelere köle olmayı kabul eder.

Vatandaşlar çalışmayı birbirlerine devrederek yaparlar. Şimdiki kuşak sonraki kuşağa görevi devreder ve yeni kuşak da büyüklerinden devraldığı görevi minnet ve saygıyla kabul ederek büyüklere saygı ilkesi çerçevesinde görevini yapmaya çalışır. Bunu yaparken de daima büyüklerini aklından çıkarmaz, büyüklerinin emeğine saygı duyarak görevini; kendisine verilen bir emanet olarak algılar ve en iyi biçimde yapmaya çalışır.

 Toplumsal ahlak kurallarımıza, geleneklerimize göre büyüklerimize saygı göstermek şarttır. Büyüğünü saymayan, değer vermeyen ya da emeğini hiçe sayanlar toplum içerisinde kınanırlar. Ebeveynine ya da emeği geçen büyüklerine değer vermeyen çocuk toplumca azarlanır, kınanır hatta cezalandırılır.

Günümüzde vatandaş olarak kendisine düşen görevini yerine getirmiş, gerekli hizmeti yapmış ve ülkesini kalkındırmış olan bir emekli vatandaşı da bu kategoride görüp saygı ve minnet borcu duymak gerekir. Emekli vatandaşlarımızın ülke kalkınmasına yaptıkları hizmetlerinden ötürü onları iki el üstünde tutmak gerekir. Şunu düşünmek gerekir: Bu insanlardan olmasaydı bugün elimizde bulunan ekonomik imkanlar da olmayacaktı, zorluk üstüne zorluk yaşayacaktık! Bugün elimizdeki ekonomik potansiyel onları alın terleriyle elde edilmiştir... Düşünelim ki onlar zamanında canla başla çalışmasalardı bugün biz bu imkanlara sahip olmayacaktık... Bir evlat düşünün ki elindeki miras azalır, elden gider korkusuyla çalışarak bu mirası ona bırakanlara bu mirastan vermek istemiyor. Oysa bu mirası onlar sana bırakmıştı ey evlat!

Varsayalım ki kıstık kıstık ve ülke köşeyi döndü; ancak yarın öldüğümüzde bize; ülkeniz niye köşeyi dönmedi diye sormayacaklar; bize, emekliyi niye doyurmadın diye soracaklar! Bize  ülkeyi niye süper yapmadın diye sormayacaklar, emekliyi niye pahalılık yükünden kurtarmadınız diye soracaklar! Bize, ülkeyi niye süper yapmadın deseler bile biz de: ”İnsanlarımıza özellikle emeklilerimize saygıdan ötürü durumları düzelsin diye, pahalılık yükü altında iki büklüm olmasınlar diye harcadık deriz!” olur biter. İşin içinden rahatlıkla çıkarız böyle yaparsak! Başka türlü yakamızı kurtaramayız! 

Unutmayalım, bugünün küçüğü yarının büyüğüdür!

Unutmayalım, bugünün çalışanı yarının emeklisidir!

Unutmayalım, bugün büyüklerini saymazsan yarın seni de saymazlar!

Unutmayalım, dünya geçicidir; göz açıp kapayıncaya kadar geçer!

Unutmayalım, ölüm var!