İslam, insanlığın faydasına olan her konuda ölçüyü ortaya koymuştur. 

Asırlardır büyük âlimlerimizin söylediği her söz, hikmetle yoğrulmuş, tecrübeyle olgunlaşmıştır.

 Bediüzzaman Said Nursî’nin “Eûzü billahi mine’ş-şeytani ve’s-siyaseti” sözü, işte hikmetin zirvesidir. 

Bu cümle öylesine söylenmiş bir söz değildir; aksine bugün yaşadıklarımızın özeti, bir uyarıdır.

Siyaset gerçekten hayırlı bir yol olsaydı, bu ümmetin büyük âlimleri onun ön saflarında yer alırdı. 

Onlar, "siyaset" denilen bu kirli arenadan uzak durmayı tercih etmişlerdir. 

Siyaset, bir insanı nasıl şeytanın tuzağına düşürüyorsa, toplumu aynı şekilde fitneye sürükler.

Bizin sözümüz İslam’a karşı olanlara değildir, asla.

 Onlar zaten yolunu seçmiştir. 

Sözümüz, İslam adına siyaset yapanlara, özellikle “muhafazakâr” olduğunu söyleyip dini değerlerimizi örseleyen partilere. 

Bugün İslam toplumunu en çok yaralayan şey, din adına yapılan siyasettir. Çünkü dinin kalkanı altında yürüyen her yanlış, halkın gözünde dine zarar verir.

Bakın etrafımıza… 

En büyük değerlerimiz birer birer yok ediliyor.

 Peygamber Efendimizin sünneti olan taziyelerimiz siyasetin gölgesinde kaldı. 

Taziye, hem sevap hem sünnettir.

 Kadın kadınları, erkek erkekleri teselli ederdi.

 Acı, samimiyetle paylaşılırdı. 

Siyasetin etkisiyle bu maneviyat bile yozlaştırıldı.

Bir taziyeye gidiyorsun, sevap kazanmak niyetiyle… 

Orada öyle bir ortam oluşuyor ki, kadın erkek karışık, sohbet ayrı, gülüşmeler ayrı… 

İşte o zaman sevap diye girdiğin kapıdan günah yüklenip çıkıyorsun. 

Bu mu sünnet? 

Bu mu edep?

Acı olan, imamların suskunluğu…

 Bazı din görevlileri, bu tabloyu görmesine rağmen tek kelime etmiyor. 

Din susarsa, fitne konuşur. Ümmetin susması, İslam’ın zayıflaması demektir. 

Bediüzzaman boşuna dememiştir: “Siyasetle meşgul olan, hakikatin nurunu kaybeder.” 

Siyaset, aklı bulandırır, kalbi karartır.

Bugün siyasetin insanları birbirine düşürdüğünü, cemiyetleri böldüğünü, kardeşlik bağlarını kopardığını görmüyor muyuz?

 “Ben Müslümanım” deyip de menfaat uğruna değerlerinden vazgeçenleri görmüyor muyuz?

Artık susma zamanı geçti. 

Buz, tek başımıza kalsak dahi hakikati haykıracağız:

Taziyelerimizi kurtaralım!..
Değerlerimizi geri kazanalım!..

Siyasetin kirli elini maneviyatın üzerinden çekelim!..
 

Tüm STK’lar, kanaat önderleri ve din görevlileri el ele verelim, “Taziye Timleri” kuralım.

Kültür yeniden aslî haline dönsün. 

Kadınlar kadınlara, erkekler erkeklere teselli versin. 

Bu sadece  gelenek değil, sünnettir.

Unutmayalım, bu din kolay gelmedi; kolay da yıkılmasın.

Selametle kalın, sağlıklı düşünün.