Sana Ey Şehrim!.. Ne kadar teşekkür edersem, azdır, bilirim. Sayende insanların kim olduğunu öğrendim, bana tecrübe oldu, hataya düşmemek için.

 Ey Şehir!.. Adına kasem ederim ki yaşadıkça ve kendimi taşıdıkça ruhum sensizliği cehennem bilecektir.

Benliğimde sana olan hissiyatım, Kerem'in Aslı'ya, Mecnun'un Leyla'ya, Ferhad'ın Şirin'e, Tahir'in Zühre'ye, Mem'in Zinn'e olan eşkinden berî değildir, olmadı, olmayacak..

Ey Şehir, senin için düştüğüm yalnızlığa, çaresizliğe, kimsesizliğe,  sıkıntıya, huzursuzluğa dair şikâyetim olmadı, olmayacak.

Ey Şehir, sen Şemsin ben etrafında dönen kamerim. Sen Şemsin ben senin için Celalleddin kesildim. Benim dûçar olduğum derd, senden ayrı kalmaktır.

Sahrada ben aciz, çaresiz, suskunluğumu senin varlığınla kazandım, susuzluğumu senin isminle giderdim. Bu halimle beni kınayan dostlar bilmelidir ki kimseden yana bir sitemim yok, olmadı, olmayacak.

Dünya hayatımda senin için katlanacağım her sıkıntı, bilirim ki ebedî hayatta önümde ortadan kalkacağı zorlukların sonu olan birer kapıyı açacaktır.

Bilmekteyim ki, şehrini sevmeyenin ahde vefası mümkün değildir.

Biliyorum ki yaşamın anahtarı, insanın gözünü açtığı, havasını soluduğu, suyunu içtiği, ekmeğini yediği, emeklediği, ilk adımlarını attığı, büyüdüğü, çocukluktan yetişkinliğe vardığı, kemâle erdiği ve ağacın meyveye durduğu gibi, şehrinin bağrıdır.

Kim evladını annesinden ayırabilme bedbahtlığını yaşamak ister?

Ben, şehrimi ana bildim, kendimi evladı. Kimse kınamasın bu şekilde beni.

Şimdi denilebilir ki bu mecnun ve meczup halimle kime el açsam şehrimin güzelliklerini tanımaya ve tanıtmaya, anlamaya ve anlatmaya, hangi vefalı insan elimden tutmaz, muhtaç olduğum, istediğim merhameti, acımayı esirger?

Hangi su kaynağı, reddeder, süzülüp yanı başında yeşeren gonceyi? Hangi su kaynağı, gölgesiyle yolcuya, garibana, meyvesiyle insana, kuşa kucak açan ağacın gıdası olmaktan uzak tutar, kendini?

-Sürecek-