Bugün bir sağlık kuruluşunda sıra beklerken iki hastane çalışanının kendi aralarındaki sohbetine şahit oldum. Söyledikleri şeyler her gün kulaklarımızı tırmalayan, düşünmeden, ezberlenmiş cümlelerden ibaretti: “Altın zirve yapmış, ülke ekonomisi batmış, şu üründen vergi alınmıyormuş.” Söylediklerinin tamamı halkı manipüle eden televizyon kanallarında duydukları boş sözlerin bir tekrarıydı. Dinlerken sinirlerime hâkim olmakta zorlandım. İçimden “Bunların sebebi sensin!” diye haykırmak geldi ama yanımdaki arkadaşım sakin bir şekilde, “Anlata anlata bunları da kazanacağız” diyerek beni sakinleştirdi. Sustuk. Ama ne kadar susabiliriz?

Bugün eleştirinin arkasına sığınanların geçmişini hatırlatmak boynumuzun borcudur. Çok değil, birkaç yıl öncesine dönelim. Bugün devletin her şeyini sorgulayanlar, dün özel sektörün kölesiydi. Şirketlerin eline bakar, maaşlarının yatmasını dört gözle bekler, patronlarının keyfine göre çalıştırılır ya da kapının önüne konulurlardı. Hakları yoktu, güvenceleri yoktu, adalet aramaları imkânsızdı. Özel sektörde taşeron düzeninin kölesi olmuş bu insanlar, bugün nasıl bu kadar rahat konuşabiliyor? Nasıl bu kadar çabuk unutabiliyorlar?

Bugün bu rahatlığı, bu güvenceyi sağlayan kişiyi – Recep Tayyip Erdoğan’ı – en ağır şekilde eleştirmekten geri durmuyorlar. Taşeron düzenini kökten değiştiren, haklarını savunan, güvence sağlayan bir lideri hedef alıyorlar. Peki, bunu neden yapıyorlar? Ya bilgisizliklerinden ya da içlerinde sakladıkları kötü niyetlerinden. Halk TV’den öğrendikleri birkaç cümleyle, ekonomi uzmanı, siyasetçi, hatta birer filozof kesiliyorlar. Gerçekleri bilmeden, araştırmadan, sadece duydukları üzerinden devletlerini suçlamaktan çekinmiyorlar. Bu cehaletin ya da hainliğin başka bir açıklaması olabilir mi?

Gerçek şu ki, devlet bu insanlara hak ettiğinden fazlasını verdi. Ama devletin memuru düşündüğü kadar, memur devleti düşünmüyor. Bugün bir devlet memuru, özel sektörün insafına terk edilmiş geçmişini çabucak unutuyor. Mesai saatine riayet eden, maaşını günü gününe alan, sendikasıyla haklarını arayan bu insanlar, dün kölelik düzeninde yaşadıklarını hatırlamıyorlar. Hatırlasalar bile konuşmaya cesaret edemiyorlar. Çünkü bugün en kolay yol, devletine saldırmak. Çünkü bu, bedava bir popülarite sağlıyor.

Ancak gerçekler acıdır ve sustukça daha da ağırlaşır. Bugün devlete dil uzatanların bir kısmı geçmişini unutmuş gafillerse, diğer bir kısmı da kendi beceriksizliklerini devlete yükleyen sorumsuzlardır. Hayatını eğlenceye, sorumsuzca yaşamaya adamış, hiçbir şey üretmeyen, emek vermeyen, mücadele etmeyen insanlar, bugün “Devlet bizi aç bıraktı” diye meydanlarda bağırıyorlar. Peki, biz niye aç değiliz? Devlet bize de aynı imkânları sunmadı mı? Biz de bu sistemde yaşamadık mı?

Mesele devlet değil, mesele kişinin kendi sorumluluğunu almasıdır. Bugün her fırsatta devleti eleştirenlerin çoğu, kendilerine verilen fırsatları değerlendiremeyen, yaşamlarını heba eden insanlardır. Bu kişiler, başarısızlıklarını örtmek için en kolay yolu seçer: Devleti suçlamak.

Unutulmaması gereken bir gerçek var: Bir düzen bozulduğunda, yeni düzenin kurulması için mücadele gerekir. Bu mücadelede yer alanlar her zaman hainlerin algı oyunlarına hedef olurlar. Ancak cesur ve dirayetli insanlar bu oyunlara aldırış etmeden yoluna devam eder. Bizim görevimiz de doğruları anlatmaktır. Anlatacağız, sabırla anlatacağız. Gerekirse kafalarına vura vura, gerekirse sofralarına otura otura anlatacağız. Hangi yolu tercih ederlerse, o yoldan gerçekleri göstereceğiz.

Bugün sahip olduklarımızı sağlayan devleti korumak, savunmak bir görevdir. Ancak bu savunmayı yaparken sessiz kalmayacağız. Susarak doğruların karartılmasına izin vermeyeceğiz. Kim ne derse desin, biz doğruyu söylemeye devam edeceğiz. Çünkü geçmişini unutan, geleceğini inşa edemez. Çünkü devleti suçlamak kolaydır; oysa gerçek mesele, kişinin önce kendini sorgulamasıdır.

Eğri oturup doğru konuşalım: Devlet üzerine düşeni yapıyor. Peki, ya biz?