Son yıllarda şiddet ve ölüm, adeta gençler arasında popülerliğe ulaşmanın bir yolu haline geldi. Bu, sadece bireylerin değil, bir toplumun çöküşünü simgeleyen ürkütücü bir gerçek. Oysa bir zamanlar ahlak, erdem ve toplumsal değerler üzerinden şekillenen insanlık, artık ölüme, cinayete, şiddete övgüler düzen bir gençliğe doğru sürükleniyor. Peki, bu noktaya nasıl geldik? Bu canavarları kim yetiştiriyor? Ebeveynler, öğretmenler, eğitim kurumları, gençlik vakıfları, dernekler; hepsi bu sürecin bir parçası değil mi?

Bu şiddet sarmalının başlangıç noktası, bir anne ve babanın çocuğu yetiştirme tarzında gizli. Her gün topluma karışan bu gençlerin bir ailesi var, bir okulu var, öğretmenleri var. Ancak bu çocuklar nasıl oluyor da şiddeti bir çözüm, ölümü ise bir başarı olarak görüyor? Anne ve babalar çocuklarına neyi öğretiyor, neyi eksik bırakıyor? Evet, farkında olmadan şiddetin tohumlarını ekiyorlar. Ama sorumluluğu sadece aileye yüklemek de yetmez. Milli Eğitim sistemi, bu gençleri sadece akademik bilgilerle mi donatıyor? Yoksa vicdan, ahlak, toplumsal sorumluluk gibi değerleri de öğretecek bir sistem geliştiremedi mi? Her gün okullardan mezun olan binlerce genç, neden bu kadar duyarsız ve acımasız hale geldi?

Gençlik vakıfları ve dernekler ise yıllardır “gençleri eğitiyoruz, onlara rehberlik ediyoruz” iddiasında. Ancak bugün bakıldığında, bu kuruluşların gerçek etkisi nedir? Bir gençliği psikopatlaştırmaktan başka ne başardılar? Şiddet sarmalına düşen bir neslin arkasında bu kuruluşlar da duruyor. Dernekler, toplantı odalarındaki tartışmalar dışında sahada ne yapıyor? Gençleri nasıl bir geleceğe hazırlıyorlar?

Sorun sadece gençler de değil. Öğretmenler, sınıfın önünde tahtaya yazı yazarken, anneler çocuklarının ellerine bir tablet tutuşturup onları şiddet dolu dijital dünyalara bırakıyor. Çocuk, tabletten şiddeti öğreniyor, annesi televizyondan, babası kahvede şiddet dolu sohbetlerle büyüyor. Peki, başka bir öğreti var mı? Yok. Şiddet adeta bir toplumun her hücresine sinmiş durumda. Alternatif öğretiler, ahlaki değerler, erdemli yaşam biçimleri ne yazık ki çocukların dünyasında yok.

Artık bu döngüyü kırmanın zamanı geldi. Türkiye, acilen eğitim müfredatını gözden geçirmeli. Müfredat, sadece akademik başarıyı hedefleyen bir yapı olmaktan çıkmalı. Toplumsal değerler, vicdan, ahlak ve sorumluluk bilincini de gençlere kazandıracak bir sistem oluşturulmalı. Eğitim sistemi, her bireyin ruhunu şekillendiren en önemli araçtır. Eğer bu sistemi değiştirmezsek, daha nice şiddet yanlısı nesillerle karşı karşıya kalacağız.

Öğretmenlerin seçimi ise bu sistemin kilit noktasıdır. Öğretmenler, sadece bilgi aktaran birer robot değil, aynı zamanda gençleri yönlendiren birer rol modeldir. Bu nedenle, öğretmenlerin basiretli ve donanımlı bireyler olması sağlanmalı, yasalarla korunmalı, saygınlıkları artırılmalıdır. Öğretmenler, toplumu şekillendiren en kritik meslek grubudur ve bu doğrultuda gerekli adımlar atılmalıdır.

Ebeveynlik konusu ise daha da derin bir mesele. “Elma dibine düşer” diye bir atasözümüz var. Çocuklar, anne ve babalarının yansımasıdır. Bu nedenle, anne ve babalar da eğitilmeli. Annelik ve babalık sorumluluğu, sıradan bir biyolojik süreçten öte, bilinçli bir eğitim ve hazırlık sürecini gerektirir. Türkiye’de ebeveynlik, bilinçli ve sorumluluk sahibi bireyler tarafından yapılmalı. Hatta bu sorumluluk o kadar ciddiye alınmalı ki, annelik ve babalık bir izine tabi tutulmalı. Bir insanı yetiştirmek, toplumu yetiştirmektir. Eğer bu sorumluluk gerektiği gibi yerine getirilmezse, gelecekte daha büyük sorunlarla karşılaşmamız kaçınılmaz olacaktır.

Türkiye bir dönüm noktasında. Toplumsal çöküşü durdurmak için eğitim sisteminden, aile yapısına kadar her şeyin köklü bir şekilde yeniden ele alınması gerekiyor. Şiddetin, ölümün ve kaosun egemen olduğu bir geleceği istemiyorsak, bugünden adım atmak zorundayız. Yoksa karanlık bir geleceğe doğru sürükleniyoruz.