27 Şubat’ta Abdullah Öcalan’ın mesajı okunurken Diyarbakır’daki Dağkapı Meydanı’nda bulunan kalabalığın tepkisi dikkat çekiciydi.

 Beklenen coşku ve sevinçten eser yoktu.

 Aksine, meydanda toplananlar sanki bir emir almış gibi sessizce dağıldı. 

Kürtler arasında yaygın bir söz vardır: “

Sütten ağzı yanan, yoğurdu üfleyerek yer.”

 İşte tam da bu misal, Diyarbakır’daki sessizliği açıklıyor. 

Bu çağrı, Kürtlere değil, daha çok Türk kamuoyuna yönelik bir mesajdı.

Öcalan’ın çağrısı sonrası devlet yetkililerinin ve siyasi aktörlerin tutumu da dikkatle izlenmeli. 

27 Şubat’tan bu yana Devlet Bahçeli, Abdullah Öcalan ve Kandil arasında farklı mesajlar gidip geliyor. 

Kandil, geçtiğimiz cumartesi günü Öcalan’ın mesajına destek verdiğini açıkladı.

Bu destek koşulsuz değil, bazı şartlara bağlı. 

Devlet Bahçeli’nin pazar akşamı yayınladığı mesaj ise hem Kandil’e hem de Türk toplumuna yönelikti.

 Bu mesaj, sürecin nasıl şekilleneceğini belirleyen önemli bir dönüm noktası olabilir.

Kürtlerin Sessiz Mesajı

Osmanlı’dan bu yana Kürtlerin hep kandırıldığı, kullanıldığı tarihsel bir gerçek. 

Mezopotamya topraklarında en çok acıyı çeken halklardan biri Kürtler oldu. 

Tarih boyunca farklı siyasi gruplarla birlik oldular ama çoğu zaman ihanete uğradılar. 

Bu yüzden Diyarbakır’daki meydanda sessizce bekleyen halk, bu defa açık bir mesaj verdi: 

Bizi daha fazla kullanmayın! Ne Devlet Bahçeli’nin açıklamaları ne de PKK’nın stratejik hamleleri, Kürt halkını temsil etmiyor.

Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın şehit aileleriyle iftar yemeğinde yaptığı konuşma da dikkat çekici. 

Verdiği mesajlar, çözüm süreciyle ilgili herhangi bir sinyal taşıyor mu, yoksa tam tersine mi işaret ediyor, bu iyi analiz edilmeli. 

Devlet yetkilileri, Bahçeli ve diğer aktörler "Çözüm süreci yok" diyor. 

Bu sözler, bir şeyin varlığını ya da yokluğunu belirlemez. Daha önce  defalarca söylendiği gibi, "çözüm süreci " denen şey, başından beri gerçek anlamda bir barış süreci miydi, yoksa sadece bir siyasi araç mıydı?

Barış mı, Siyasi Manipülasyon mu?

2013-2015 arasında herkesin hafızasında "barış süreci" diye bir kavram yer etti. 

O dönem, “çözüm süreci” adı altında yürütülen görüşmelerin sonunda büyük bir hayal kırıklığı yaşandı. 

Bugün tekrar aynı kavramlar etrafında dönüp durmak, sadece geçmişin acı tecrübelerini hatırlatmaktan öteye gitmiyor.

Diyarbakır’da toplanan halk, gerçekçi bir noktada duruyor. 

Kimse hayal kurmuyor ama umut etmekten de vazgeçmiyor. 

O meydanda toplanan insanlar, belki de son bir umut ışığı arıyordu.

 Ancak Öcalan’ın çağrısında bunu bulamayınca hayal kırıklığı yaşadılar. 

Şu anda bu hayal kırıklığı devam ediyor mu, yoksa yeni bir beklenti mi doğdu, bunu zaman gösterecek.

Ancak kesin olan bir şey var: 

Kürt halkı artık sahte vaatlere kanmıyor. Ne Öcalan’ın mesajı, ne Bahçeli’nin sözleri, ne de Kandil’in açıklamaları onların kaderini belirleyebilir. 

Bu topraklarda gerçek bir barış olacaksa, bu ancak halkın kendi iradesiyle şekillenecek.