Kış mevsiminin gelişiyle birlikte Diyarbakır kırsalında eğitim-öğretim faaliyetleri yine büyük bir sınavla karşı karşıya kaldı. Özellikle kırsal kesimlerde, öğretmenlerin ve öğrencilerin temel ihtiyaçlarını karşılamak bir yana, hayatta kalma mücadelesi verdikleri bir tablo karşımıza çıkıyor. Kalorifer sistemi var ama odun yok, odun var ama kalorifer sistemi yok. Bu ikilem içinde çocuklarımız soğuk sınıflarda eğitim görmeye çalışırken, öğretmenlerimiz de kendi ceplerinden para toplayarak kaloriferleri yakacak kişileri bulmaya çalışıyor. Böyle bir manzaranın, eğitim sistemimizin ayıbı olduğu ortadadır.
Peki, koskoca Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin bütçesi, bu sorunları çözmek için yetersiz mi? Yoksa bu durum, yetkililerin ilgisizliğinden ve koordinasyon eksikliğinden mi kaynaklanıyor? İhtiyaç duyulan maddi destek sağlanmadığı gibi, sorunların çözümü için yeterince çaba harcanmıyor. Eğitim sistemi, sadece günü kurtaran politikalarla ayakta kalmaya çalışırken, bu şartlar altında yetişen çocuklardan nasıl büyük bir gelecek inşa etmelerini bekleyebiliriz?
Kurumlar ve Sendikalar Nerede?
Diyarbakır’daki kırsal okulların durumu, sadece bir basın açıklamasıyla gündeme getirilecek kadar basit bir mesele değildir. 
Eğitimle ilgili sendikalar ve sivil toplum kuruluşları, bu sorunların takipçisi olmalıdır. Ancak burada da büyük bir uyumsuzluk göze çarpıyor. 
Diyarbakır Valiliği ve İl Milli Eğitim Müdürlüğü tarafından düzenlenen öğretmenler günü etkinliğinde, Diyarbakır’ın en büyük sendikalarından biri olan  davet edilmemesi, kurumlar arasındaki çatışmanın bariz bir örneğidir. 
Milli eğitim ile sendika arasında süregelen bu anlamsız kavga, eğitim camiasına zarar vermekten başka bir işe yaramıyor. 
Devletler arasında barış sağlanabiliyorken, eğitim gibi kutsal bir alanda bile kurumlar arasında barışın sağlanamaması kabul edilebilir bir durum değildir. 
Bu uyumsuzluk ve çekişmenin bedelini ise, maalesef öğretmenlerimiz ve geleceğimizin teminatı olan çocuklarımız ödüyor.
Eğitim Sistemi Alarm Veriyor
Öğretmenlerin ve öğrencilerin temel ihtiyaçlarını karşılayacak bir bütçe ayıramamak, büyük bir sistemsel sorunun göstergesidir.
 Yardımcı personel eksikliği, yakıt ve ısınma problemleri, kırsal kesimdeki okullarda eğitim-öğretimi imkansız hale getiriyor.
 Öğretmenler, ders vermek yerine okulun ısınma sorunlarını çözmek için uğraşıyor; bu, hiçbir vicdanın kabul edemeyeceği bir durumdur.
 Öğretmenlerimizi, yalnızca 24 Kasım’da anımsamak ve birer plaketle onurlandırmaya çalışmak, bu sorunları çözmeye yetmez. 

Eğitim, sürekli bir destek ve fedakarlık gerektirir.
 Ancak bu fedakarlığın yükünü yalnızca öğretmenlerin sırtına bırakmak, onları tükenme noktasına getiriyor.
Sorunların Çözümü İçin Acil Eylem Planı Şart
Diyarbakır kırsalındaki eğitim sorunlarını çözmek için acilen bir eylem planı oluşturulmalıdır. 
Bu plan, sadece geçici çözümleri değil, uzun vadeli sürdürülebilir politikaları içermelidir.
 Yardımcı personel istihdamı, ısınma problemlerinin kalıcı bir şekilde çözülmesi ve kırsal kesimdeki okullara yapılan yatırımların artırılması, bu planın öncelikli maddeleri olmalıdır. Ayrıca, sendikalar ve yerel yönetimler arasındaki çatışmalar bir kenara bırakılmalı, iş birliği ile hareket edilmelidir.
 Eğitim sistemi, kurumlar arasındaki çekişmelere kurban edilemeyecek kadar değerlidir.
 Unutulmamalıdır ki, bugünün çocukları yarının doktorları, mühendisleri, öğretmenleri ve bilim insanları olacaktır. Ancak bu çocuklar, eğitim hayatlarının en temel ihtiyaçlarını bile karşılayamayan bir sistemin içinde büyüdüklerinde, nasıl bir gelecek kurabilirler? 
Bu sorunun cevabı hepimizin vicdanında saklıdır. 
Öğretmenlerin ve öğrencilerin bu yalnız bırakılmışlığına son vermek, hem ahlaki hem de toplumsal bir sorumluluktur. 
Eğitim, her şeyden önce gelir; çünkü eğitim olmadan hiçbir şey olmaz.