İnsanlık, önemli bir sınavdan geçiyor.

 Diyarbakır’da 8 yaşında bir kız çocuğunun ölümü, sadece bir trajedi değil; aynı zamanda toplumumuzun vicdanının en ağır sınavıdır.

Bu küçük kız neden öldürüldü?

Kimler tarafından katledildi?

Failleri kimlerdir?

Ne yazık ki, bu soruların yanıtları hâlâ ortaya çıkmadı.

Oysa çocuklar, dünyanın gülü, en masum varlıklarıdır.

Onlara kıymak, insanlığa kıymaktır.

Bugün, hepimiz bir sınavın içindeyiz ve bu sınavda sınıfta kalıyoruz.

Diyarbakır gibi iki milyon nüfusa sahip bir şehir, 8 yaşındaki bir kız çocuğuna sahip çıkamadı.

Bu durum, Diyarbakır’da insanlık, vicdan, iman ve adaletin ayaklar altına alındığını gösteriyor.

Bu küçük kızın neden öldüğü ortaya çıkmadıkça, bu kara leke Diyarbakır’ın üzerinden kalkmayacak.

 Diyarbakır’ın, böylesine acı bir olayla anılmasına izin vermemeliyiz. Bu tür olayların tekrarlanmaması için Diyarbakır’ımızın başına gelecek başka kara lekelerin olmaması için savaşmamız gerekiyor.

 Bu, yalnızca kentte yaşayan herkesin bir araya gelmesiyle mümkün olabilir.

Bu şehirde yaşayan her bir bireyin birbirine kenetlenmesi şart.

 Namussuzlar karşısında birlik olup, omuz omuza mücadele etmeliyiz; çünkü bireysel mücadeleler fayda etmez.

Küçük Narin’i hayattan koparan nedenler hâlâ belirsiz. Olayın ardından sekiz kişi tutuklandı, ancak bu sekiz kişinin bu küçük cana nasıl kıydığı, hangi vicdanla böyle bir suçu işlediği belirsizliğini koruyor.

Bu noktada insan düşünmeden edemiyor; yıllardır anlatılan ve öğretilen değerler nerede?

"Namaz, insanları kötülüklerden alıkoyar." denir, ama görünen o ki kıldığımız namaz gerçek bir namaz değil, şekilden ibaret bir ibadet haline gelmiş.

Müslümanlığımız, insanlığımız sadece bir kılıf olmuş; içi boşalmış bir kabuktan ibaretiz artık.

Allah’tan merhamet diliyoruz, rahmet istiyoruz, ama biz bir küçük çocuğa bile merhamet edemezken, Allah nasıl bize merhamet etsin?

Bu olay, Diyarbakır’a kara bir leke sürdü. Bu şehirde yaşayan ve bu suça sessiz kalan herkes bu lekeden sorumludur.

 Diyarbakır, küçük kızları muhafaza eden, onların haklarını savunan, zalimlere karşı mücadele eden bir şehir olmalıdır.

 Bugün ise bu kent, bir kız çocuğuna sahip çıkamadı ve bu utançla anılmaya mahkûm oldu.

Diyarbakır bu değildi; bir zamanlar adaletin, merhametin, vicdanın hüküm sürdüğü bir şehirdi.

Bu kentin çocukları, geleceğe umutla bakan gözlerle büyürdü. Şimdi ise gözler önünde bir çocuk katledildi ve herkes sessiz.

Bu olayda sorumluluğumuz büyük. Bu sorumluluk yalnızca bir ailenin, bir grubun değil, hepimizin omuzlarında.

 Diyarbakır’ın bu utancı taşımaması için birlik olmalıyız. Sokak sokak, ev ev, aile aile mücadele ederek, bu kara lekeyi temizlemeliyiz. Çünkü bir toplum, en savunmasız üyelerine, çocuklarına sahip çıkamıyorsa, insanlığını da kaybetmiş demektir.

Bu noktada yapılması gereken, tüm bileşenlerin, toplumun her kesiminin bir araya gelerek, Diyarbakır’ı yeniden ayağa kaldırmasıdır.

 Kötülük karşısında susan dilsiz şeytan olmamak için mücadele etmeliyiz. Çünkü bu şehir, çocuklarına sahip çıkmazsa, geleceğine de sahip çıkamaz.

 Diyarbakır, eski onurlu günlerine dönmek istiyorsa, bu kara lekeden kurtulmak için el ele vermek zorundadır. Küçük kızları, kadınları, çocukları koruyan bir kent olabilmek için hepimiz üzerimize düşeni yapmalıyız.

Biz, bu utançtan kurtulmadıkça, Diyarbakır’ın adını temize çıkaramayız.

Diyarbakır’ın üzerine sürülen bu kara leke, bu kentin insanlarına yapılmış en büyük haksızlıktır.

Eğer adalet sağlanmazsa, bu kentin vicdanı bir daha asla huzur bulamayacak. Bu utançla yaşayamayız.

 Bu nedenle, suçluların bulunup adalet önünde hesap vermesi ve böylesi olayların bir daha asla yaşanmaması için mücadelemizi sürdürmeliyiz.

Bu kentin çocukları, korkusuzca sokaklarda oynayabilmeli, güvende olduklarını hissetmelidir. Diyarbakır’ın vicdanı bu sınavdan geçmek zorundadır, çünkü bu şehir bunu hak etmiyor.

 Hep birlikte, Diyarbakır’a ve insanlığa yakışır bir mücadele vermeliyiz.