Diyarbakır... Tarihiyle, kültürüyle, asi ruhuyla her zaman ayrı bir yeri olan bu şehir, bugün hüzünlü bir sessizliğe bürünmüş durumda.

Yıllardır halkın seçtiği belediye başkanları, şehrin sokaklarına baharın renklerini taşımaya çalıştı.

 Parklar, meydanlar, caddeler birer halk meydanı haline geldi; çocuk sesleri, yaşlıların sohbetleri ve gençlerin umudu bu sokakları renklendirdi.

Ancak ne zaman ki kayyumlar şehre el koydu, baharın coşkusu, kışın kasvetine teslim oldu.

Kayyum yönetiminde, Diyarbakır’ın sokakları soğudu.

 Sanki bir şehrin ruhu elinden alındı, neşe yerini kasvetli bir sessizliğe bıraktı.

Baharın getirdiği umut yerini karamsarlığa terk etti.

Kenti adım adım gezen herkes aynı hüzünlü manzarayla karşılaşıyor: Parklar bakımsız, yollar bozuk, sular kesik…

Eskiden neşe dolu olan meydanlar şimdi sessiz ve boş. Halk, bu sessizliğin içinden sesini duyurmaya çalışsa da sesini duyan yoktu.

Bir zamanlar belediyeler, halkın beklentilerini karşılamak için çalışır, sosyal projelerle ihtiyaç sahiplerinin yanında olurdu.

Bu şehirde her sokakta, her köşe başında belediyenin bir izine rastlardınız.

Sosyal dayanışmanın en güzel örnekleri, belediye eliyle halkın hizmetine sunulurdu. Bir halk lokantası açmak fikri bile, bu soğuk kış günlerinde umut olabilirdi.Ki beklenen oldu, geçen hafta.

 Sıcak bir çorbanın, ucuz bir yemeğin, halkın içinde bulunduğu ekonomik sıkıntıları bir nebze olsun hafifleteceği düşünülürdü.

Bu umutlar yalnızca bir hayalden ibaretti.

 Kayyumların yönetiminde, halkın bu talepleri duyulmuyordu; ihtiyaçlar erteleniyor, talepler karşılanmıyordu.

Diyarbakır’da kim belediyeye gelse, kentin sorunlarına derman olmanın ne kadar zor olduğunu hemen anlar.

 Sadece fiziksel zorluklarla değil, aynı zamanda şehrin ruhunda açılan derin yaralarla da mücadele etmek zorunda kalır.

 Seçimle gelen belediye başkanları, halkın güvenini ve umudunu sırtlanarak göreve başlar; her biri bir bahar vaadiyle gelir.

Ancak kayyumların estirdiği kış, bu baharın doğmasına izin vermiyordu.

Şehir, bir başkanın elinde yeşerecek bir baharı beklerken, kayyum yönetiminde her geçen gün daha da soğuk bir kışa teslim oluyordu.

Şimdi mi?

Bu soğuk günlerin en çarpıcı örneği, su kesintileri.

 Diyarbakır’ın çeşmelerinden akması gereken su, şehrin nabzı gibidir.

 Su, bir şehrin can damarıdır; ama bugün bu şehir susuzlukla boğuşuyor.

 Mahalle mahalle, sokak sokak herkes aynı dertten muzdarip: “Sular kesik!”

Bu kesinti, sadece suyun kesilmesi değil, aynı zamanda bir şehrin yaşam damarlarının tıkanması anlamına geliyor.

 Bir evin mutfağında bulaşıklar birikiyor, bir anne çocuğunu yıkayacak su bulamaması kışın soğukluğunu evin içine taşıyor.

Sular kesik, kimse bu kesintilere çözüm bulmuyor, bulamıyor.

Diyarbakır’ın bir başka büyük sorunu ise hafta sonları yaşanan kısıtlamalar. Halk, hafta sonları nefes almak, ailece dışarıda vakit geçirmek, parkta oturmak isterken; evine hapsediliyor. Çocukların oyun oynayacağı alanlar ya kapalı ya da bakımsızlıktan kullanılmaz halde. Bir zamanlar haftanın her günü dolup taşan parklar, hafta sonları bomboş.

 Şehir, kışın getirdiği yalnızlığı daha da derin hissediyor.

Diyarbakır’ın, bu kasvetli kıştan çıkması için halkın sesini duyan bir yönetim anlayışına ihtiyacı var. Şehri kışın soğukluğundan kurtarıp, baharın taze nefesini getirecek cesur adımlara ihtiyaç var. Bugün bu şehri yöneten kim olursa olsun, Diyarbakır’ın kıştan bahara geçişini sağlamak için elini taşın altına koymalı. Halk, her şeyden önce güven ve umut istiyor. Bu şehre baharı getirecek olan, halkın sesine kulak veren, dertlerine çözüm üreten bir yönetimdir.

Bizim Diyarbakır, her zamanki gibi dirençli ve güçlü. Ama bu kış çok uzun sürdü, artık baharın gelmesini bekliyor. Kışın ardında doğacak baharlar için umut etmekten, mücadele etmekten vazgeçmeyecek bir şehir Diyarbakır. Bizim Diyarbakır, baharın gelişini bekliyor ve bir gün mutlaka o baharı yeniden kucaklayacak.