Oturmuşum kalesinde tek başına

Düşse burcundan taş yerde paramparça

Gönlüm paramparça

Yüreğim kan ağlayacak düşerken taşına

Ben düşüyorum taş düşerse kalenin bedeninden

Bedenim düşse kaleden o denli üzülmem

Alıp götürür beni zamana

Binlerce seneye dair gördüklerim

Hangi emekle ortaya çıkmış burçlar

Sur denilen kale duvarları

Taşa nakşedilmiş kitabelerde aradım seni

Kabartmalarda sürdüm izini senin

Bazen küheylan olmuşsun

Kükreyen arslandan farkın yok

Bir narin laleye dönüşmüşsün

Bazalt taşa renk vermişsin başak halinde

Siyah taşlarla beyaz taş olmuşsun göz yorulmasın 

Bazen motife dönüşmüşsün hayat ağacı

Bir salkım üzümün tanesine benzettim seni

Bir elif gibi başı dimdik

Vav misali secdeye kapanık hal olmuşsun

Kaçıncı kez baktım bilmem her gün gelirim

Tavaf edilme mekânı değilsin bilirim

Gel gör beni aşk neyler ne hale kor beni

Kimsesizliğin örtü olur ruhuma

 Söyletir tek başıma kaldığımda kalemimi

Ne olur incinmesin yaşayanın

Bilmesin ben âşık gibi

Bilirim nice kahraman geçti göçtü bağrından

Dimdik heybetinle ayaktasın

Aşağıda Dicle’yle eşlik edersin

Tarih bilinip bileli

Ey gözüme yaş bağrıma ataş

Diyarbekir Kalesi