Diyarbakır’ın Gerçekleri

Diyarbakır’ın tarih kokan sokaklarında dolaşırken, her köşe başında yoksulluğun derin izlerine rastlıyoruz. 

Hele ki Ramazan ayına girerken, bu manzara daha da ağırlaşıyor. Fakat bu sefaletin ortasında, siyasetin gösterişli sofraları kurulmaya devam ediyor. 

Belediye başkanları, milletvekilleri, siyasetçiler , valisi … Devletin bütçesinden, hazinenin parasından zengin sofralar hazırlayıp, ihtiyacı olmayanlara iftar veriyorlar.

Diyarbakır’ın Araçık Sokağı’nda, Bağlar’ın yıkılmış binalarının altında, iftar saatini açlıkla bekleyen yoksullar var. Ali Paşa Mahallesi’nde, 5 Nisan’da, Şehitlik’te açlık sınırında yaşayan yüzlerce aile var.

 Peki, bu israfın akla hizmet eden bir yanı var mı?

AK Parti Diyarbakır İl Başkanı Ramazan boyunca her gece birkaç yoksulun evini ziyaret ederek yapılan çalışmalara şahitlik etse de, belediye başkanlarının ve vekillerin ihtiyacı olmayanlara iftar vermesi, bu şehrin yoksulluk gerçeğini değiştirmiyor. 3 dönem aşkın süredir bu şehirde temsilen başkanlık yapanların, ilçelerinde bir tek fakir bırakmayacak şekilde çalışmaları gerekmez miydi?

Ancak ne yazık ki bu düzen, paylaşmaya değil, gösterişe hizmet ediyor. Bugün Diyarbakır’da kurulan iftar çadırları bile kentin sefaletini gözler önüne seriyor. Bu çadırlarda oturan insanlar, kentin en net fotoğrafını sergiliyor.

Ve işte, takipçilerimden gelen bir mesaj, aslında siyasetin geldiği noktayı özetliyor:

> “Hira Dağı’nın çocukları hırsızlık, rüşvet, torpil gibi her türlü ‘fahşa’ işlere çıkarları, mevki ve makam için sessiz kalarak otuz üç maymunu oynayarak bu işten kurtulamazlar.

Bu tür yazılı pankartlara karşı çıkmak yerine, sadece propaganda yapıyorlar.

Olimpos Dağı’nın çocukları Hira Dağı’nda bu pankartları yazıp caddelerde taşıyabiliyorsa, slogan atabiliyorsa bunun suçlusu yine Hira Dağı’nın münafık çocuklarıdır.
Tefekkür, tövbe edip kendimizle yüzleşmeliyiz.
Yirmi iki yıllık iktidarımız sonucu ortada...
Her şey gün gibi ortada...”

Sözün özü, gerçeklerle yüzleşmekten kaçanların, kendi halkının sefaletini görmezden gelenlerin yarın için umut vadetmesi mümkün değildir. 

Eğer bir şehirde açlık, sefalet ve çaresizlik bu denli büyümüşse, herkesin kendine şu soruyu sorması gerekir: Bu düzenin bir parçası mı oldum, yoksa bu düzeni değiştirmek için mi varım?