Son günlerde Türkiye Siyaseti'nde gündeme gelen barış çağrıları ve  Abdullah Öcalan’ın mecliste konuşma yapabilmesi için af çıkarılması gibi söylemler, aslında büyük bir çelişkiyi barındırıyor. 

Bu adımlar, toplumun vicdanını yaralayan ve şehit ailelerinin yüreklerini sızlatan söylemler olarak tarihe geçmeye adaydır.

 Emperyalist güçlerin yıllardır süregelen planlarına karşı geç kalmış bir hamle olarak değerlendirilebilecek bu girişimler, terörle mücadelenin sulandırılması ve halkın kafasının karıştırılması anlamına gelmektedir.

 40 Yıllık Mücadelenin Üzerine Serilen Örtü: Barış Maskesi mi? 

Türkiye, 40 yılı aşkın bir süredir teröre karşı cansiperane bir mücadele verdi ve binlerce şehit verildi. 

Dağlarda, şehirlerde, sınır boylarında can veren askerin kanı daha kurumadan, bu barış söylemleriyle nereye varılmak isteniyor?

 Şehitlerin kemiklerini sızlatacak kadar ileri giden bu açıklamalar, aslında halkı teskin etmekten çok provoke etmeye yöneliktir. 

Evet, barış en kötü haliyle bile savaşın en iyi halinden iyidir, ancak bu barışın bir bedeli olduğunu unutmamak gerekir. 

Şayet barış, kimisinin taleplerini karşılamak anlamına gelecekse, bu barış değil, diz çökmektir!

 Devlet Bahçeli’nin Çıkışı: Fethullah Gülen’in Ölümünü mü Bekledi? 

Devlet Bahçeli’nin bu açıklamaları, Fetullah Gülen’in ölümünden hemen sonra gelmesiyle dikkat çekiyor. 

Gülen’in ölümünü bekleyen bir siyasî iradenin, terörle mücadele konusundaki samimiyeti sorgulanmalıdır. 

Gülen Cemaati (?) yıllardır bu ülkenin terörle mücadele sürecini baltalayan, devlete sızmış, askeri darbelerle, hukuk ihlalleriyle gündeme gelmiş bir yapı değil midir? 

Eğer Türkiye’de terörle mücadelenin önündeki asıl engel bu cemaat ise, neden yıllardır üzerine gidilmedi? 

Şimdi Gülen’in ölümü üzerinden siyasî rant devşirmenin peşinde koşanlar, aslında terörün bitmesini değil, kendi çıkarlarının peşinde koşmakta tezini mi doğrular?

 Kürd Sorunu mu, Yoksa Emperyalist Oyunun Bir Parçası mı? 

Kürdler bu toprakların aslî unsurlarıdır ve tarih boyunca kimlikleri için mücadele etmiştir. 

Ancak bugün “Kürd sorunu” diye adlandırılan mesele, aslında emperyalist güçlerin Türkiye’yi bölme planlarının bir parçasıdır.

" Kemalizm " adı altında uygulanan baskıcı politikalar, Kürd halkını ikinci sınıf vatandaş olarak görmekten başka bir şey yapmadı. 

Bugün Kürdlerin yaşadığı dil ve kültür sorunları, Türkiye’nin emperyalizme karşı kaybettiği bir savaşın tezahürü değil midir? 

Kürd çocuklarının anadillerini unutmaları, Kürdçe’nin kamusal alanda yok olmaya yüz tutması, kimlerin planıdır?

 Bu ülkenin sokaklarında Kürdçe konuşmak hala bir cesaret işiyse, bu utanç hepimizin olmalıdır.

 Barış mı, Teslimiyet mi? 

Türkiye’nin önündeki en büyük tehlike, barış adı altında teröristlerin taleplerini karşılayarak diz çökmesi midir?

Barışın gerçek anlamda sağlanabilmesi için terörle mücadeleye tavizsiz devam edilmesi, Kürd halkının taleplerine kulak verilmesi ve emperyalist güçlerin oyunlarının bozulması şarttır. 

Ancak bugün barış çağrısı yapanların samimiyetinden şüphe etmek için çok fazla sebebimiz var. 

Bu çağrılar, gerçekten barış mı, yoksa Türkiye’yi bir iç savaşa sürüklemek isteyenlerin yeni bir oyunu mu?

 Terörle Mücadelede Taviz mi? 

Barış, elbette ki hepimizin arzusudur. Ancak bu barış, şehitlerin kemiklerini sızlatacak, teröristlerin ellerini güçlendirecek ve bu ülkenin bütünlüğüne zarar verecek bir barış olmamalıdır. 

Bugün yapılan çağrılar, halkı terörle mücadelede zaaf göstermeye ikna etmeye çalışmaktan başka bir şey değildir.

 Türkiye’nin terörle mücadeledeki kararlılığını kırmaya yönelik bu tür girişimlere, sert ve tavizsiz bir şekilde karşı durulmalıdır. 

Halkın iradesi ve şehitlerin hatırası, siyasi oyunların malzemesi yapılamaz!