Siyasette üslup tehlikeli ve riskli bir yola girdi. Siyasetçilerin giderek artan karşılıklı ‘ağır’ hakaretlere varan” tartışmaları, toplumsal hayatı, tabanı da etkiliyor.

Siyasetçilerin büyük çoğunluğunun her geçen gün “sertlik” dozunu arttırarak sürdürdüğü tartışmalarda kullandıkları “ağır hakaretlere varan” nitelemeler ve sözler, topluma ve siyasi partilerin tabanlarına olumsuz yansıyor. “nefret ve hakaret içerikli üslup” toplumsal bölünmenin de artmasına neden oluyor.

Türk siyasi hayatında siyasi üslup hiçbir zaman son dönemdeki kadar bozulmamıştı. Geçmişte siyasi tartışmaların en sert ve yoğun olduğu dönemde, hiçbir siyasetçi karşıtlarına “ulan”, “haysiyetsiz”, “şerefsiz”, “onursuz”, “alçak”, “hain” demedi.

İktidar ile muhalefet arasında her dönemde çekişmeler siyasetin her döneminde yaşandı ve yaşanmaya da devam etti, ama bugünlerde yaşanan tablo hiç ortaya çıkmamıştı. İsmet İnönü, Celal Bayar, Adnan Menderes, Süleyman Demirel, Bülent Ecevit, Alparslan Türkeş, Necmettin Erbakan, Turgut Özal, Yıldırım Akbulut, Mesut Yılmaz, Tansu Çiller ve diğer siyasetçiler arasında sert rekabet yaşanmasına rağmen, siyaset “belirli ve hassas bir üslup seviyesinin altına” inmedi.

Siyasetçiler, birbirlerini en sert şekilde eleştirir, ancak siyasi nezaket, saygı sınırlarını aşmazlardı. Bir törende buluştuklarında, toplumun önünde medeni şekilde el sıkışırlardı.

Vatandaş haklı olarak “kendisini de etkileyen” bu tabloyu soruyor; “Bu işin sonu nereye varacak. Siyasetin merkezi  Ankara’da üslup böyle olursa yurdun dört bir yanında neler olmaz? Ülkenin hangi iç ve dış büyük sorunlarla karşı karşıya olduğu ortadayken, bu üsluptaki kavga yerine, birlik ,beraberliğin zorunlu olduğunu görmüyorlar mı?..”

Siyasette üslup, nezaket, adap, edep fevkalade önemlidir. Ne yazık ki siyasette çok büyük bir uzaklaşma, kopuş söz konusu.

Türkiye korona virüste nasıl hep birlikte önlem alıyorsa, aynı şekilde ahlaksızlık ve nezaketsizlik virüsüne karşı da hep birlikte önlem almalıdır. Siyasetteki bu virüs iktidardan muhalefete de bulaşmış durumda. Bu hastalık muhalefete de, halka da, herkese bulaşmış durumda. Ne yazık ki toplumda barışı, adaleti, adabı, nezaketi, birlik ve beraberliği ortadan kaldırıyor.

İdare edenler ile idare edilenler arasındaki ilişkilerde artık büyük kopmalar bulunuyor. Korona virüste ve bazı konularda nasıl ortak hareket edebiliyorsak, siyasette de; birliği, beraberliği, dirliği, düşünmeyi, tedbir almayı, katılmayı ve bunlarla birlikte katlanmayı öğrenirsin. Kişilerin özgürce konuşmalarına fırsat vermek çok önemlidir. Düşünce özgürlüğünün farkında olan toplumlar birbirlerine birçok konuyu daha nazik ve güzel bir üslupla anlatmaktadırlar.

Siyaset yönetme, halkın arzu ve isteklerini yerine getirme sanatıdır. Siyasetçisi, halkı, herkes birbirine bağırıp çağırıyor; hakaret ediyor. Bu virüsü hep birlikte ortadan kaldırmak zorundayız. Bu virüsü yenmenin en kolay yolu da ‘Düşünce özgürlüğü’ ve ‘nezakettir.’ Siyasi ahlakı, adabı ve nezaketi Türkiye’nin, hayatın her yerine her safhasına yaymamız gerekiyor. Bunu beceremezsek siyasetteki bu üslup tüm Türkiye’ye yayılmaya devam edecektir.

Ancak ne yazık ki Türkiye’de parti programları çözüm üreten sistem ve konseptlerden yoksun olduğu için; çağdaş demokrasinin ve toplumun yöntemleri değil, çağdışı yöntemler kullanılmaktadır. Ekonomideki haksız ve yıkıcı rekabet gibi, haksız ve yıkıcı siyasi yöntem ve söylemlerden medet umulmaktadır. İnsan onuruna saldırılar ve küfürler üzerinden yürütülen bir siyasi süreç işliyor. Yandaşlık adına beyaza siyah demek veya tam tersini savunmak mubah görülüyor.

Yanlışa yanlışla, çirkinliğe çirkince cevap vermek uzun vadede hiçbir tarafa kazanç getirmez. İktidar kendi gücüne güvenerek bunu sürdürse bile; geleceğin iktidarı olma iddiasındaki partilerin daha çok aklıselime, tutarlılığa, bilime, çağdaş değerlere ve insan haklarına ve insan onuruna saygı göstererek geleceğin iktidarı olmayı hak etmelidir. Kullanılan çirkin üslup, süreç içinde kutuplaşma ile toplumun geleceğini riske atar.