Diyarbakır bugün Cumhurbaşkanı’nın ziyaretiyle gündemde. Herkes, bu ziyaretle ilgili umutlarını ve beklentilerini dile getiriyor.

 Başka bir meseleyi tartışmak istiyoruz: Demokrasi. Evet, her platformda dile getirilen, övgülerle süslenen ve neredeyse kutsal bir kelimeye dönüşen demokrasi! Peki, gerçekte ne kadar uygulanıyor?

Siyaset sahnesinde demokrasiyle ilgili uzun uzun konuşmalar yapılır, vaatler verilir. 

Gelin görün ki bu sözler sadece halkı oyalamak ve bir masal anlatmaktan öteye gitmiyor. 

Lider sultasının hâkim olduğu bir düzende bireyin sesi yok.

 Diyarbakır’ın meydanlarına çıkın, kiminle konuşursanız konuşun, herkes demokrasinin bu topraklarda sadece bir laf olduğunu söyleyecektir. Demokrasi, burada bir süs, bir paravan. 

Gerçekte olan ise bireyin yok sayılması ve sadece liderlerin iradesinin geçerli olmasıdır.

Din Üzerinden Yapılan Siyaset Diyarbakır’ı Nereye Götürüyor?

Son yıllarda Diyarbakır’da din üzerinden oynanan siyasi oyunlar dikkat çekiyor. 

İmamlar siyasete taşınıyor, camiler siyasetin bir uzantısı haline getiriliyor. Bu durum Diyarbakır halkının dini hassasiyetini suistimal etmenin ötesinde bir şey değil. 

Ulu Cami imamının milletvekili, Nebi Cami imamının ise il başkanı olduğu bir düzende, Hz. Süleyman Cami imamının geleceği bile tartışma konusu olmuş durumda.

Bu soruları sormak elbette doğal: Süleyman Cami imamı ileride bakan mı olacak, Cumhurbaşkanı mı?

Burada esas mesele, dinin siyasete araç olarak kullanılmasıdır. 

Halkın dini duygularını bu denli istismar eden bir anlayış, sadece Diyarbakır’a değil, tüm topluma zarar verir. Bu hassasiyetin, böylesine hoyratça kullanılmasının bedelini ileride hepimiz göreceğiz. Çünkü din, birleştirici bir unsur olmalıdır, siyasetin kirli oyunlarına alet edilmemelidir.

Diyarbakır’ın Gerçek Beklentileri

Bugün herkes Cumhurbaşkanı’ndan ne beklediğini dile getiriyor. Ancak Diyarbakır’ın temel sorunlarını konuşan yok.

 Bu şehir, kadim bir kültüre, köklü bir tarihe sahip. 

Yıllardır ihmal edilmiş, sorunları halının altına süpürülmüş. İşsizlik, yoksulluk, eğitim sorunları ve altyapı eksiklikleri, Diyarbakır’ın asıl gündemi olmalıdır.

 Ne yazık ki bu konular kimsenin umurunda değil.

Diyarbakır halkı artık kandırılmaktan bıktı. Şehirde gerçek bir demokrasi talebi var. İnsanlar, lider sultasından kurtulup bireyin söz sahibi olduğu bir siyaset istiyor. 

Bu talepler görmezden geliniyor. Bunun yerine, halkın dini hassasiyetleri sömürülerek dikkat başka yöne çekiliyor.

Bugün Cumhurbaşkanı’nın Diyarbakır’a gelişi elbette önemli. 

Asıl soru şu: Bu ziyaret, Diyarbakır’ın gerçek sorunlarına çözüm olacak mı, yoksa yine göz boyayan bir gösteriden mi ibaret kalacak? 

Şehir artık lafa değil, icraata ihtiyaç duyuyor. 

Bu ihtiyaç, demokrasiye, adalete ve halkın gerçek taleplerine saygı gösterilmeden asla karşılanamaz.

Diyarbakır’ın meydanlarında, camilerinde, çarşılarında her vatandaşın ortak bir talebi var: Samimiyet ve çözüm. 

Bugünkü siyasi düzen, bu taleplerin uzağında bir tiyatrodan ibaret. 

Bu şehir, artık kendisini kandırmaya çalışan siyasetçilerin değil, halkın gerçek sorunlarına odaklanan bir yönetim istiyor.

 Eğer bu talepler duyulmazsa, Diyarbakır’ın öfkesi bir gün çığ gibi büyür ve sadece bu şehir değil, bütün ülke bundan nasibini alır.