Tartışmanın zararları açık ve kesindir. Bu nedenle tartışmada hayır yoktur. Kişiye kötülük olarak tartışmacı olması yeter. Çünkü münakaşayı adet haline getiren kimsede kibir, gazap, riya, mal ve makam sevgisi halk indinde izzet arama gibi Allah’ın hoşlanmadığı vasıflar temayüz eder. Sonuçta kişi hem Hak indinde hem de halk indinde zelil olur. Nitekim Rasulü Ekrem(s.a.v) “Tartışan kişiye kıyamet gününde şefaat etmem.” buyurmaktadır. Onun için tartışmayı terk etmek imanın gereğidir. Erdemli olmanın göstergesidir. Nefse muhalefettir. Şeytanı çatlatmaktır. Huzurlu yaşamanın sebeplerindendir. Cennetin ortasında bir köşk sahibi olmaya bir vesiledir. Bu müjde “Haklı olduğu halde mücadeleyi terk eden kimseye Allah (c.c) cennetin ortasında bir köşk inşa ettirir.” Hadisi şerifi ile Peygamber Efendimiz tarafından verilmiştir.
O halde akıllı insan münakaşa etmez. Tartışma olan yerlere girmez. Bu gibi mekânlardan uzak durur.
YALAN KONUŞMAK
Kişinin hakikat hilafına konuşması, hakkı inkar etmesidir. Münafıklık alametidir. Ruhi bir hastalıktır. Yalan insanları birbirlerine düşürür. Güven duygusunu yok eder, cemiyet hayatında kargaşa yaratır. Toplumu anarşiye kaosa sürükler. Dostlukları bozar yerine düşmanlık tohumları eker. İnsanı itibarsızlaştırır. Onun saygın şahsiyetini yok eder. Dünyasını yıka, ahirette mekanı cehennem olur. Allah (c.c) “Yalan uyduranlar ancak Allah’ın ayetlerine İnanmayanlardır.” (Nahl-105) buyurmaktadır. Yalancılık ihanettir. Rasulü Ekrem (s.a.v) “Konuştuğunuz zaman yalan katmayın.” , “İnsan yalan söylediği zaman onun pis kokusu sebebi ile melekler kendisinden uzaklaşır.” ,  “Yalan rızkı azaltır. Söz verdiğinizde sözünüzü tutun.” Yalancılık insanı kötülüğe, günaha götürür. Kötülükte insanı cehenneme götürür. İnsan bu hal üzere yaşarsa yalancı (kezzap) diye yazılır. Peygamberimiz(sav) “Müslümanda her haslet bulunabilir, ancak ihanet ile yalan bulunmaz.” buyurmaktadır.
Yalancı söz dolandırır, konuştuğu her şey asılsızdır. Söyleyecek yalan bulamayınca şaşırıp doğru söyler ancak bu defa söylediklerini onaylamaz. Lokman (a.s) “Yalandan çok sakın! Çünkü yalan dini bozar, insanlar nezdinde mürüvvetini yok eder. Yalan yüzünde hayanı, değerini, ve makamını kaybedersin.” buyurmaktadır. Demek ki yalancının hiçbir güzelliği kalmaz. Hepsi gider bu sebeplerden dolayıdır ki insan dilini yalan gibi bayağı sözlere kapayıp,  güzel ve tatlı sözlere açmalı ve Allah’ı zikirle meşgul olmalıdır.
Esasen yüce Allah (c.c) Kişinin söylediği yalanı aynı ile tekrar etme yeteneğini hiçbir insana vermemiştir. Bu sebeple her yalancı daha önce söylediği yalanı aynı ile tekrar edemez, onun için her yalancı kendisinin yalancı olduğunun şahididir. Bu hususta bizzat şahit olduğum bir olayı nakledeyim.
Esnaftan birisinin işyerinde otururken o arada caddeden geçen milletvekiline buyur çayımızı iç! Sonuçta bizde sana rey verdik dedi. Aradan biraz zaman geçti aynı esnafla birlikteliğimiz anında kendisine hangi partiye rey verdin diye sorunca cevaben (A) partisi dışındaki partiye rey vermem dedi. Böylece yalancı olduğunu itiraf etti. Esasen ben onun doğru söylemediği kanaatindeydim. Böylece kanaatimi doğrulamış oldum. Bu konuyu bir hadisi şerifle noktalayalım. “Kabahatlerin en büyüğü dilini yalana alıştırmaktır.”
YALAN YERE YEMİN ETMEK
Yalan yere yemin etmek Allah(cc)’ı şahit göstererek insanları aldatmaktır. Allah’a iftirada bulunmaktır. Büyük günahların en büyüklerindendir. Yalan yere yemin etmenin kefareti yoktur. Allah(cc) “Birbirinizi aldatmak için (yalan) yemin etmeyin” (Nahl/44) buyurmaktadır. Yalan yemin ile bir hakkın gaspı söz konusu ise ikinci bir günah işlenmiş olur.