Bir toplum, adalet terazisinin eğrildiğini hissettiği anda susmaya başlar…

Bir sabah uyanırsınız; sokaklar sessizdir, kimse yüksek sesle konuşmaz, haksızlığa itiraz eden çıkmaz. Meydanlar boşalmış, gözler yere eğilmiş, kalpler yorulmuştur. Oysa bu sessizlik bir anda çökmez; önce bir fısıltıyla başlar. İnsanlar önce temkinli, sonra çekingen olur… Derken kelimeler, zihnin derinliklerine yavaşça gömülür.

Toplumların suskunluğu çoğu zaman korkudan değil, umutsuzluktan beslenir. Korku geçicidir; ama umut tükendiğinde sessizlik kök salar. İnsanın içine, “Söylesem ne değişecek?” hissi yerleştiğinde, toplumsal çekilme başlar…

Bir toplum, haksızlığın olağanlaştığı yerde susar;

Bir anne çocuğuna doğruluğu öğütlerken, “Aman fazla da konuşma, dikkat et!” diyorsa…

Bir öğretmen yanlış gördüğü bir durumu düzeltmek yerine, “Ne yapayım elimden bu kadar geliyor.” demeyi tercih ediyorsa…

Bir genç, ideallerini geçim kaygısına feda etmişse;

Orada sessizlik artık bireysel değil, toplumsal bir refleks hâline gelmiştir…

Toplumlar özgürlüklerini bir anda kaybetmez; önce sözlerini kaybeder.

Bir yazar kalemini saklar, bir gazeteci cümlesini yutar, bir aydın susmayı seçer.

“Bir şey değişmez” inancı, zamanla halkın damarlarına işlemeye başlar.

Sonra bir gün fark edilir ki artık kimse inanmıyor; ne adalete, ne söze, ne vicdana…

Oysa suskunluk sadece sözün eksikliği değildir; bir kimliğin çözülmesidir.

Konuşmak, insan olmanın en doğal ve en onurlu hâlidir.

Cesaret kaybolduğunda toplum, bir topluluk olma vasfını yitirir; bir araya gelir ama birleşemez, gürültü çıkarır ama anlam üretemez.

Toplum ne zaman susar?

Bir annenin duasına korku karıştığında…

Bir babanın yüreğine kaygı düştüğünde…

Bir öğretmen öğrencisine adaleti öğretemediğinde…

Bir imam hutbede hakikati söylemekten çekindiğinde…

Bir gazeteci gerçeği yazamaz hâle geldiğinde…

Bir yazar kalemini haktan yana oynatamadığında…

Bir esnaf sattığı malı aynı fiyata alamadığında…

Bir işçi evine bir kilo et götüremediğinde…

Bir memur aybaşının gelmesini istemediğinde…

Bir emekli insanca yaşayamayıp hayattan kopmaya başladığında…

Bir çocuk özgürce parkta oynayamadığında…

Bir kadın sokakta korkusuzca yürüyemediğinde…

O zaman sessizlik yalnızca sokaklara değil, vicdanlara da çöker

Susmak kimi zaman olgunluk değil; acının donmuş hâlidir.

Bazen bir milletin en büyük çığlığı, duyulmayan sessizliğidir.

Çünkü suskun toplumlar sadece sözlerini değil, hafızalarını da kaybeder.

Tarih boyunca nice toplum, zulmü onaylamadığı halde sustuğu için yok olmuştur.

Adaletin olmadığı yerde ise hakikat  boğulur…

Ama yine de umut vardır!

Her karanlığın içinde bir ışık sızar.

Bir yürek “Artık yeter!” der,

Bir kalem korkuya rağmen gerçeği yazar,

Bir genç suskunluğun zincirini kırar.

Önce küçük bir yankı gibi duyulan o ses, zamanla büyür, çoğalır ve umuda dönüşür. Çünkü tarihte değişimi başlatanlar çoğunluk değil, susmayan azınlıktır…

Konuşmak sadece dudakların işi değildir; vicdanın, aklın ve yüreğin birlikteliğidir.

Her dönemde hakikatin yanında duran insanlar az olmuş ama o azlar, sessizliğe karşı duran son kaleler olarak kalmıştır. Toplumlar konuşarak büyür, tartışarak gelişir, adaletle yaşar. Korkunun gölgesinde yaşayan toplum ise nefes alır ama hayatı ıskalar...

Unutulmamalıdır ki bir milletin gücü tankında, topunda ya da servetinde değil; doğruyu söyleyebilen insanlarının cesaretindedir. Ve hakikat, en çok susturulmak istendiği zamanlarda parlar. Bir gün mutlaka bir ses çıkar: “Yeteer!”

İşte o ses bütün suskunlukları yırtar…

Bu yüzden herkesin sustuğu bir zamanda bile, birinin konuşması gerekir.

Çünkü hakikatin sesi bazen tek bir kişinin yüreğinde başlar.

Bir toplumun sesi, sadece konuşanların değil; susturulmuşların da yankısıdır…

Hamdullah Işık – malabub@yaani.com