Vicdanın Sessizliği, İmanın İmtihanı…

 

Bir çocuğun açlıktan titreyerek can verdiği bir coğrafyada, bir başka çocuğun doğum günü pastasını beğenmeyip kenara ittiği bir dünyada yaşıyoruz.

 

Gazze’de yaşananlar sadece bir savaşın, sadece siyasi bir meselenin değil; aynı zamanda insanlığın, özellikle de Müslümanların vicdanının iflasıdır.

 

Çünkü bizler, rahat koltuklarımızda otururken, Gazze’de her gün yeniden ölen insanlığın karşısında, ya suskunuz ya da kifayetsiziz.

 

Demek ki dünyada Müslüman kalmamış; Gazze dışında!..

 

Bu cümle, bir sitem değil sadece; Bir çığlıktır  bu!

 

İslam’ın “bir vücut gibi” tarif ettiği ümmetin parmakları kanarken, diğer parmaklarının hâlâ gülebilmesi neyin göstergesidir?

 

Hangi peygamberin ümmeti bu kadar hissizleşebilir? Hangi vicdan, ekran karşısında dökülen birkaç gözyaşıyla kendini temize çıkarabilir?

 

Hesap Verilecek Bir Sessizlik

 

Kur’an’da sorulur:

“Size ne oldu da Allah yolunda, ‘Rabbimiz! Bizi halkı zalim olan şu şehirden çıkar’ diyen zayıf erkekler, kadınlar ve çocuklar için savaşmıyorsunuz?” (Nisâ, 75)

 

Bu ayet, bugün Gazze sokaklarında yankılanıyor. Açlıktan eriyen bebeklerin ağlamaları, annesinin cansız bedeni başında bağıran çocukların feryatları, göğsüne saplanan kurşunla “Kelime-i Şehadet” getiren yaşlıların sesi…

 

Hepsi, Allah’ın huzurunda bizden şikâyetçi olacak.

 

“Ben doyamadım!” diyecek o çocuk.

 

“Bir bardak su istedim, kimse getirmedi!” diyecek o yaşlı.

“Ben ümmetten adalet bekledim ama onlar sadece konuştu!” diyecek o baba.

Ve biz, hepimiz; yalnızca susacağız…

 

Beğenmediğimiz Yemekler, Beğenilmemiş Hayatlar

 

Bugün sofralarımızda türlü türlü yemekler var. Bazen tuzunu az bulduğumuz için tabağımızı kenara itiyoruz. Çoğu zaman artan yemekleri çöpe atıyoruz. Oysa Gazze’de bir parça ekmeğe ulaşmak, saatlerce sıra beklemeye ya da hayatını tehlikeye atmaya bağlı.

 

İşte orada, çöpler karıştırılarak çocuklara yemek bulunuyor.

Ve işte burada, çöpe atılan yemeklerle bir şehir doyabilir.

 

Bu çelişki, sadece ekonomik bir fark değil; vicdani bir uçurumdur. Kalbimizin ortasında açılmış, derin ve kapanmayan bir yaradır.

 

Tüylü Yataklar, Duvarsız Geceler

 

Tüylü yataklarımızda mışıl mışıl uyurken, Gazze’de insanlar ne bir yatak bulabiliyor ne bir yastık…

Bombardımandan yıkılmış evlerin molozları arasında, bir duvarın dibinde sabahı bekleyen çocuklar var.

Ve bizler, onları unuttuğumuz her an biraz daha insanlığımızdan uzaklaşıyoruz.

 

Peki, Bu Hesap Kime Sorulacak?

 

Kime mi?

Hepimize.

 

Hesap günü geldiğinde, Rabbin huzurunda hiçbir bahane geçerli olmayacak.

Ne sınırlarımız, ne pasaportlarımız, ne haber almadığımızı iddia edebileceğimiz bir medya karartması…

 

Çünkü biz izledik! Gördük! Bildik!

Ama harekete geçmedik.

 

Gazze Direnişi: Kalan Son Şeref Parçamız

 

Eğer hâlâ bir yerlerde İslam’ın onurunu koruyan birileri varsa, onlar Gazze’dedir. Açlıkla, yoksullukla, bombalarla mücadele eden ama imanı bırakmayan; “Allah bize yeter” diyen o insanlar, bizim yüzümüzü kara çıkarmamak için direniyorlar. Onlar, biz utanmayalım diye onurlarını siper ediyorlar.

Ve biz, bu direnişi sadece seyrediyoruz.

 

Sonuç Yerine: Ya Uyanırız, Ya da Tükeniriz

 

Bu bir uyarıdır.

Bu bir çağrıdır.

Bu, hâlâ bir parça iman taşıyan kalplere bir feryattır.

 

Gazze bizim imtihanımızdır.

O topraklarda dökülen her damla kan, bizim ihmallerimizin, gafletimizin ve kayıtsızlığımızın aynasıdır.

 

Ya şimdi silkelenip “Ümmet” olduğumuzu hatırlarız,

ya da tarih boyunca “hiçbir şey yapmamış” bir nesil olarak anılırız.

 

Ve unutmayalım:

Bu hesap hepimizden sorulacak!..

 

Hamdullah IŞIK / malabub@yaani.com