Açlık sınırı kavramına alıştığımızdandır nedir dikkatimizden kaçıyor! Yani kanıksadığımızdan ötürü bize normalmış gibi geliyor. Bir insanın açlığı; görmezden gelinecek, “Bana ne!” deyip geçilecek bir durum değil! Eskilerin bir sözü aklıma geldi: “Can boğazdan gelir!” İnsanların boğazından yeteri miktarda gıda girmiyorsa; o insanları çeşitli hastalıklar beklemekte ve mutluluklara uzak olmaktadırlar! Bir insan düşünün asgari ücretle çalışıyor! Gerçi bu kavramı da yanlış kullanıyoruz. Asgari ücret; bir insanın yasayabilmek için gerekli olan en az ihtiyacını karşılayacak/olmazsa olmaz ücret demektir! Bilindiği üzere asgari kelimesinin anlamı en az demektir, olmazsa olmaz anlamına gelir. Şu an verilen asgari ücret en azın en azının en azıdır. Asgariyle uzaktan yakından bir ilgisi yoktur. Birbirimizi kandırmanın gereği yok! Yaşanan koşulları göz ardı edip vatandaşa gülücükler dağıtmanın da anlamı yok!

   Asgari ücret tespit komisyonu adıyla bir komisyon bile var. İlginçtir ve merak konusudur ki bu komisyon hangi ülkede yaşıyor, hangi pazardan alış veriş yapıyor; hangi evde oturuyor? Oturdukları yerde kirada oturanlar kaça kirada oturuyorlar; komşuları çocuklarını kaç lirayla servis tutarak okula gönderiyorlar? Üç çocuklu bir ailenin günlük ekmek, gıda, üst baş, kalem defter, gideri ne kadardır? Bir ailede asgari zorunlu giderler (elektrik, su, telefon, ulaşım, mobilya, çocuğun evlenmesi, nişanı, düğünü, doğum günü kutlaması v.b.) nasıl karşılanıyor? Bu komisyon sadece işverenin çıkarına göre mi  karar veriyor? Öyle anlaşılıyor ki bu komisyon bu asgari/ olmazsa olmaz ücreti belirlerken piyasa fiyatlarını, reel enflasyonu hayat pahalılığını  göz ardı ediyor ve öyle karara imza atıyor!

   Öyle anlaşılıyor ki “Tokun açtan haberinin olmadığı!” bir ortamda yaşıyoruz! Allah’ın Resulü (sav) “Komşusu aç iken/ ihtiyaç sahibi iken/geçim sıkıntısı yaşarken/açlık sınırında yaşarken; kendisi/kendileri zevk ve sefa içerisinde paranın hesabını bilmeden “Har vurup harman savururken!” yaşayan bizden değildir!”  buyuruyor.

   Kardeşlerimiz sıkıntıdayken bizim insaf edip onların asgari ihtiyaçlarını karşılamamız gerekir. Onları görmezlikten gelip “Bana ne!” diyemeyiz.

   Gerçekleri görüp vicdanımızı devreye koymamız acilen gereklidir!