Hayatı boyunca doğrudan yana olmuş, mazlumların yanında durmuş ve dolayısıyla İslam toplumunun derdiyle dertlenmiş, Müslümanların içinde bulunduğu zor günleri onlarla birlikte yaşamış şairimiz M. Akif Ersoy’un; bir Müslümanın ahlaki yaşayış rotasını çizen mısralarıyla başlamam yerinde olur kanaatindeyim: 

“Kanayan bir yara gördüm mü yanar ta ciğerim. 

   Onu dindirmek için kamçı yerim, çifte yerim. 

   Adam aldırma da geç git, diyemem, aldırırım. 

   Çiğnerim, çiğnenirim, hakkı tutar kaldırırım. 

   Zalimin hasmıyım amma severim mazlumu...” 

   Kanayan yaramız; Filistin/Gazze, ciğerimizi yakıyor! Ancak maalesef kamçı ve çifte yiyenimiz yok! Aldırdığımız, çiğnendiğimiz de yok! Hakkı tutup kaldırdığımız da yok! Tek yaptığımız zalimin hasmı olmamız ve mazlumu sevmemizdir. Ancak zalimin hasmı olmak ve mazlumu sevmek sözde kalıyor. Gönlümüz onlardan yana, birey olarak gücümüz olsa yardımcı olmaya hazırız; ancak birey olarak bu yardımımız sınırlı kalıyor. Gönül ister ki devlet gücüyle harekete geçip zalimlerin kökünü kazımak mümkün olsun! Uluslar arası ilişkiler, ulusal çıkarlar ve anlaşmalar, sözleşmeler devletlerin önünde bir set gibi duruyor! Bu saydıklarım adeta devletlerin elini kolunu bağlıyor! Devletler bu tutumlarıyla haklı mıdırlar? Elbette ki değiller! Neden değiller açıklayalım: Başta İslam ülkeleri olmak üzere insanlık adına duyarlı, merhametli ve insani özelliklerini kaybetmemiş dünyadaki ülkeler güç birliği yapabilirler; insan hak ve özgürlükleri kapsamında harekete geçip insanlık düşmanı gaddar, zalim, vicdansız insan kasabı ve soykırımcı İsrail’e ve babası ABD’ye insanlık dersi verebilirler. Deyim yerindeyse “Ellerini taşın altına koyabilirler.” İnsan yaradılışı itibarıyla yalnız kendisinin ihtiyaçsız, güllük gülistanlık bir hayat yasaması onu mutlu etmeye yetmiyor. İnsan ihtiyaç sahibi hemcinslerine ya da kardeşlerine yardım elini uzattığı zaman ancak tam anlamıyla hayattan zevk alır ve mutlu olur. “Bana ne, bana dokunmayan yılan bin yaşasın!” diyemez, derse insan olma özelliklerini kaybetmiş demektir. İnsanı insan yapan asıl bu ahlaki özelliktir. Yoksa diğer canlılar da yeme, içme ve diğer yaşamsal ihtiyaçlarını giderip yaşıyorlar. İnsanın bu maddi ihtiyaçlarının yanında ahlaki – ki bunlar insan olmak için gereklidir- ihtiyaçlarını da  gidermesi gerekir ki değer kazansın. 

   İnsanın ahlaki yönden diğer canlılardan farkı olmazsa; canlı olma yönüyle olan özellikleri bir anlam ifade etmez ve diğer canlılardan farkı da kalmaz. İnsan dünyada yaşadığı sürece yaptığı güzel ve insanlara yararlı davranışlarıyla diğer bir deyimle eserleriyle anılır, bilinir. Şairin deyimiyle: “Bir insan öldü mü ondan kalacak şey eseri,/ Bir eşek göçtü mü ondan da nihayet semeri!” İnsanların dünyada bırakacağı güzel ve insanlara yararlı eserler; ölümlerinden sonra da onlara yararı dokunur. İnsanın diğer canlılardan farkı sağken yaptığı iyilikler, yardımseverlikler, diğer insanların sıkıntılarını gidermek, onların elinden tutup kaldırmak, zalimlerin zulmünden kurtarmak gibi insani davranışlardır. 

   Ey Abdülaziz’in oğlu Selman! 

   Ey Selman’ ın oğlu! 

   Üç günlük dünyada şah olsan ne yazar; padişah olsan ne yazar! İnsanlar Gazze’de doğranırken, aç, susuz, perişan bir durumdayken sen, şen şakrak bir hayat yaşamışsın, har vurup harman savurmuş; keyfine bakmış, gününü gün etmiş ve saraylarını altından yaptırmışsın neye yarar? Sonu ölüm değil mi? Ölmeyecek misin? Öldüğünde kefenini ve mezarını altından yapmazlar; yapsalar bile içinde böceklerin, yılanların çıyanların cirit attığı bir dehlizden öteye geçmez? 

   Gönül ister ki Türkiye diğer konularda olduğu gibi Filistin/Gazze konusunda da bu soykırımı sona erdirmek için uluslar arası bir arabuluculuk yapıp bu insanlık dışı Firavunî zulme dur desin! 

   Müslümanlar! Yeter artık bir olup bu ateşi söndürmek için ayağa kalkın!