Bugün 29 Ekim… Kiminin elinde bayrak, dilinde marş… Kiminin ise kalbinde sızı, yüreğinde hüzün… Çünkü bu tarih, yalnızca bir cumhuriyetin ilan günü değil; bir ümmetin ruhunun, köklerinden koparıldığı kara bir dönüm noktasıdır.

Birileri “aydınlık yarınlar” derken, Hilâfet karanlığa gömüldü.
Halife sürgün edildi, tekkeler susturuldu, zaviyeler mühürlendi. Asırlardır bu topraklara yön veren, dua eden, irfan saçan gönül ocakları bir gecede “irtica yuvası” ilan edildi. İlim, hikmet, edep — hepsi birer kelime olarak kaldı; manası unutturuldu.

Medreseler kapatıldı, Kur’an ilimleri susturuldu.
Ezan Türkçe okutuldu, gökyüzü bile manasız seslerle yankılandı.
İslâm harfleri yasaklandı, bin yıllık kültürümüz bir gecede “bilinmeyen bir dil”e dönüştü.
Köylerde nineler torunlarına Fatiha öğretemez oldu. Okuma bilmeyen nesiller yetiştirildi; ama aslında okuyup da anlamayan bir nesil istendi.

Bir milletin hafızası silindi, Allah diyen dudaklar susturuldu.
Camiler ahır yapıldı, minareler utanır oldu semaya bakmaktan.
Takvimler değişti, cuma tatili pazarla yer değiştirdi, kıble yönünü şaşırmış bir hayat başladı.
Sarık yasaklandı, çarşaf “gericilik” sayıldı, âlimler darağaçlarında sallandırıldı.
İskilipli Âtıf Hoca'nın boynuna geçirilen urgan, aslında bir devrin inancına geçirilmişti.

Ve o günlerde bir cümle yankılandı bu topraklarda:
“Kâbe Arab’ın olsun, bize Çankaya yeter.”
Bu söz, ruhunu Çankaya’ya satarak Kâbe’yi unutan bir zihniyetin özetiydi.

Askeriyeden müftüler kaldırıldı, dualar yasaklandı. Binlerce âlim “irtica” bahanesiyle İstiklal Mahkemelerinde idam edildi.
Adalet değil, kin hüküm sürdü.
Din değil, ideoloji devlet oldu.

Ey ümmetin evladı!
Bugün 29 Ekim diye eline bayrak alırken, bir an dur ve düşün…
O bayrağın dalgalandığı bu gök, ezanı susturulan, Kur’an’ı yasaklanan, Allah diyenlerin zindana atıldığı bir dönemi yaşadı.
O dönemin acısını unutmak, tarihe ihanet değil midir?
O zulme sessiz kalmak, bir nevi rıza değil midir?

Bugün bu ülkenin sokaklarında hâlâ o yasakların tortusu var.
Hâlâ inancıyla yaşamaya çalışanlar küçümseniyor, hâlâ din adamları hedef alınıyor.
Demek ki bir zamanlar yıkılan sadece hilafet değil, insanın manevî omurgasıydı.

Ama biz unutmuyoruz.
Biz, İskilipli Âtıf’ın duasını, tekkelerin zikir sesini, medreselerin ilmî dirayetini unutmuyoruz.
Unutmak ihanettir, susmak suçtur.

Bugün 29 Ekim…
Kimi kutlar, kimi yas tutar.
Ama hakikati bilen bilir:
Bu topraklarda bir devlet kuruldu belki, ama bir ruh yıkıldı.
Ve o ruh yeniden dirilmedikçe; bu millet gerçekten bağımsız olamayacak.