Cumhuriyet…
Bu topraklarda ne çok anlam yüklendi bu kelimeye.
Kimi için “özgürlük”, kimi için “kopuş”… Kimi içinse bir milletin kendine vurduğu zincirleri kırma iddiası…

Oysa İslam’ın tasvip ettiği cumhuriyet, halkını bin yıllık kültüründen koparmayan cumhuriyettir.
Köklü geçmişiyle savaşmayan, dedesinin mezar taşını okuyamaz hâle getirmeyen; diline, inancına, kimliğine yabancılaştırmayan bir cumhuriyet.

İslam’ın kabul ettiği cumhuriyet; şapka takmadı diye insanını idam etmeyen, mabedini ahıra çevirmeyen, Kur’an’a, ezana, medreseye düşmanlık gütmeyen bir yönetimdir.
Çünkü o cumhuriyet, halkına tepeden bakan değil; halkının imanını, dilini, kültürünü ve inancını muhafaza eden bir emanettir.

Bir millet, geçmişinden koparıldığında sadece kelimelerini değil, ruhunu da kaybeder.
Ezanı susturulmuş, harfleri değişmiş, duaları yasaklanmış bir halk neyle özgür olabilir?
Kalpleri zincirliyse, ağızdan çıkan “özgürlük” sadece bir slogandır.

Gerçek cumhuriyet, halkın imanına düşmanlık değil; o imanı muhafaza etmektir.
Gerçek cumhuriyet, milleti “eski” diye hor görmez; tarihine saygı duyar, inancına sahip çıkar.
Gerçek cumhuriyet, medeniyeti Batı’nın kopyası sanmaz; kendi köklerinden beslenir, kendi değerlerinden yükselir.

Bizim özlediğimiz cumhuriyet, milletin inancıyla barışık olandır.
Ezanın sustuğu değil, yüreklerden yükseldiği bir cumhuriyet.
Kur’an’ın yasaklandığı değil, hayatın merkezine alındığı bir cumhuriyet.
Babasının dilini okuyamayan evlatların değil; geçmişiyle geleceğini aynı imanda birleştiren nesillerin cumhuriyeti...

İslam’ın tasvip ettiği cumhuriyet budur işte:
İnsanı inancından dolayı cezalandırmayan, mabedini koruyan, milletine yabancılaşmayan bir cumhuriyet.
Adaleti “tepeden inme” değil, kalplerden filizlenen bir ilke olarak gören bir cumhuriyet.

Ve unutmayalım…
Bir milletin varlığı, sadece sınırlarla değil; imanıyla, diliyle, kültürüyle korunur.
Bunları kaybeden cumhuriyet, sadece bir şekilden ibarettir.
Ama bu değerlere sahip çıkan cumhuriyet, Allah’ın rızasına da halkının duasına da mazhar olur.