Diyarbakır’da son aylarda sokaklarda dolaşırken insanın içini fark etmeden bir umut kaplıyor. Yıllardır “bu şehir niye böyle kaldı?” diye iç geçirdiğimiz konular birer birer çözülmeye başladı diyemem ama en azından hareket var, emek var, gayret var. Ben bir köşe yazarı değilim; sahada dolaşan, esnafla çay içen, Sanat Sokağı’ndan öğle saatlerinde geçerken Halk Lokantası’nın önündeki kuyrukta bekleyen insanların yüzünü okuyan biriyim. Gördüğüm değişim kağıt üzerinde değil, doğrudan hayatın içinde hissediliyor.
Halk Lokantası bugün Diyarbakır’da birçok insan için gerçek bir nefes olmuş durumda. Öğlen saatlerinde kapının önündeki sıra bazen kaldırımı dolduruyor. Oradaki insanların yüzünde “en azından bugün sıcak yemek derdim yok” rahatlığı var. Sadece uygun fiyatlı yemek değil; hijyen, düzen, insanlara gösterilen saygı da hissediliyor. Diyarbakır’ın son yıllarda en çok ihtiyaç duyduğu şey belki de buydu: Vatandaşla temas eden, insanı merkeze alan bir hizmet anlayışı.
Ekmek meselesi de aynı şekilde önemli. Bağcılar’da yapımı süren Halk Ekmek Fabrikası henüz açılmamış olsa da şimdiden şehirde ciddi bir beklenti oluşturdu. Çünkü ekmek fiyatının bile birçok aile için yük olduğu bir dönemde, belediyenin bu konuda adım atması kıymetli. Fabrika tamamlandığında günlük üretim kapasitesiyle hem fiyat istikrarı sağlayacak hem de dar gelirliye destek olacak. Daha açılmadan bile insanların gündemine girmesi yapılan işin değerini gösteriyor.
Diyarbakır’da bir başka değişim de şehrin nefes alan yerlerinde kendini gösteriyor. Mezopotamya Bulvarı boyunca yapılan yeşil kuşak projesiyle akşam üstleri bambaşka bir manzara ortaya çıkıyor. Yıllarca betonla boğulmuş bir şehrin yeniden yeşili hatırlaması insana iyi geliyor. Yakında hayata geçecek olan büyük Natura Park projesi de Diyarbakır’ın gerçekten uzun süredir özlediği bir yaşam alanı olacak gibi duruyor. Bu şehir geniş bir parkı fazlasıyla hak ediyor.
Altyapıda da sessiz ama önemli adımlar var. Yeni içme suyu arıtma tesisi, enerji tasarrufu sağlayacak güneş enerjisi yatırımları, ilçelerde yenilenen hatlar… Bunlar çok konuşulan projeler değil belki ama bir şehirde en değerli işler genelde görünmeyen işlerdir. Bugün su kesintilerinin azalması, arızaların daha hızlı çözülmesi bu yatırımların sessiz katkısı.
Şehir trafiğinin artık çekilmez hale geldiği bir dönemde hazırlanan hafif raylı sistem projesi ise Diyarbakır’ın yarınını şekillendirecek bir adım. Daha inşaat başlamadı ama projenin detaylarının ortaya çıkması, güzergahın belirlenmesi bile insanlara umut veriyor. Diyarbakır’ın modernleşmesi için gereken en güçlü hamlelerden biri bu olacak.
Bütün bu çalışmaların yanında belediyenin halkla kurduğu ilişki de dikkat çekiyor. Muhtar buluşmaları, mahalle ziyaretleri, yapılan işlerin açıkça paylaşılması… Uzun yıllar sonra ilk kez şehir kendisini yönetenlerle iletişim kurabiliyor. İnsanlar “sesimiz duyuluyor” hissini taşıyor. Bu his hizmetin kendisi kadar önemli.
Elbette eksikler yok değil. Hizmet bekleyen sokaklar, altyapı ihtiyacı olan köyler, yapılması gereken onlarca iş var. Ama bu kez farklı olan şey, insanların sahada bir çaba gördüğünü hissetmesi. Diyarbakır’da uzun yıllardan sonra ilk kez bir emeğin, bir planın ve geleceğe dair bir niyetin olduğu görülüyor.
O yüzden bütün samimiyetimle şunu söyleyebilirim:
Diyarbakır, uzun bir aradan sonra yeniden kendine gelmeye başladı.
Belki bir anda mucize bekleyemeyiz, ama doğru yönde giden bir şehir var artık.
Ve bu şehir, iyi yönetildiğinde ne kadar güzelleşebileceğini bize her gün yeniden gösteriyor.