Türkiye’de tuhaf bir sessizlik var son günlerde. Kimse yüksek sesle konuşmuyor ama herkesin içinden aynı cümle geçiyor: “Galiba bir şeyler değişiyor.”
Yıllardır tartışılan, konuşulan, zaman zaman umutlandırıp zaman zaman hayal kırıklığına uğratan mesele yeniden masaya gelmiş gibi. En somut işaret de bugün yaşanan gelişmeydi. Meclis’in görevlendirdiği üç isim, sabah İmralı’ya gidip Abdullah Öcalan’la görüştü.
Bu ziyaret, her yönüyle farklı bir atmosfer taşıyor. Eskisi gibi gürültülü açıklamalar, büyük laflar, siyasi gösteriler yok. Devlet ilk kez bu işi kişilere değil Meclis’e, yani kurumsal bir zemine teslim ediyor. Bu bile başlı başına önemli bir kırılma.
Elbette eksikler var. CHP’nin ve bazı sol çevrelerin sürece dahil olmaması büyük bir boşluk bırakıyor. Ama ne olursa olsun, bu bir başlangıç. Başlangıçların kusursuz olmasını beklemek zaten doğru değil. Önemli olan kapının aralanmış olması.
Sokağın ruhu da değişmiş durumda. İnsanların tek bir derdi var: huzur. Gençler iş derdinde, aileler güven derdinde… Yıllardır süren gerginlik herkesin ruhunu yordu. Diyarbakır’da da aynı cümle kuruluyor, İstanbul’da da, Van’da da: “Yeter artık.”
İmralı’daki görüşmenin amacı kimseyi yüceltmek değil; ne kahraman yaratmak ne de yeni bir tartışma kapısı açmak. Tek amaç, bu ülkede yeniden sözün kıymet kazanması. Bugünkü görüşmenin detayları açıklanmadı ama tutanak tutulduğu, sürecin sessiz ilerletilmek istendiği ortada. Belki de ilk kez bu mesele doğru yöntemle ele alınıyor: Bağırmadan, çağırmadan, önce dinleyerek…
Kendi adıma konuşayım; ben bu coğrafyada yaşayan biri olarak barışın artık bir tercih değil, bir zorunluluk olduğunu düşünüyorum. Ekonominin haliortada, insanların yükü ortada, şehirlerin yorgunluğu ortada… Bu ülkenin artık kaybedecek bir günü bile yok.
Bugün atılan adımlar küçük olabilir ama kıymetsiz değil. Kapı az aralandı ama içeriye bir parça umut sızdı. Yeter ki bu adım yarım kalmasın. Yeter ki bu ülkede bir kez olsun, silah değil söz öne geçsin.
Benim temennim net:
Bu defa umut eksik kalmasın.