Bazı hakikatler vardır; insanın yüzüne tokat gibi çarpar ama yine de kimse üzerinde durmaz. Bugün o hakikatlerden birini, bizzat yaşayan biri olarak anlatmak zorundayım: Dijital çağın tam ortasında, hâlâ dijital engelli hâline getirilen insanlar ve engelli bireylerin dijital dünyaya erişimde yaşadığı görünmez acılar…

 

Ben bunu dışarıdan gözlemleyen biri değilim; birebir yaşayan, her gün dijital eşitsizlikle, bilinçsiz tutumlarla ve duyarsız bakışlarla mücadele eden bir insanım. Ve artık susmanın değil, konuşmanın zamanı geldi.

 

 

BİLİKSİZLİK SADECE EĞİTİMSİZLİK DEĞİLDİR, BENCİLLİKTİR

 

Ailelerde büyük bir kesim, dijital dünyanın sadece eğlence ve tüketimden ibaret olduğunu sanıyor.

Telefonu, tableti, bilgisayarı sadece oyun oynanan, video izlenen araçlar olarak gören bu zihniyet, kendi çocuklarını ve aile bireylerini dijital engelli hâline getiriyor.

 

Bilinçsiz bir aile;

 

Oysa sorun teknoloji değil; sorun sorumluluktan kaçan, öğrenmekten korkan bir yetişkin zihniyetidir.

 

 

ENGELLİLERİN DİJİTALLEŞMESİ LÜTUF DEĞİL, HAKTIR!

 

Engelli vatandaşların dijital dünyaya erişimi hâlâ “olsa da olur” gözüyle bakılıyor.

Bir ekran okuyucunun, bir işitme destek uygulamasının, bir akıllı ev sisteminin engelli bir bireyin hayatında neleri değiştireceğini bir bilseniz…

 

Ben size söyleyeyim:

 

Ama gelin görün ki bazı aileler hâlâ bunu “gereksiz masraf”, “boş iş”, “çocuk bunları ne yapsın” diye küçümseyebiliyor.

Asıl engel burada başlıyor: Zihniyet engeli.

 

 

“HEM ENGELİ VAR HEM DE TEKNOLOJİYİ Mİ ÖĞRETSİN?” DİYENLERE

 

Bu cümleye çok rastladım.

Ve her duyduğumda içimden şunu dedim:

 

Evet, tam da o yüzden öğrenecek!

Çünkü dijital dünya, engelli bireyler için sadece bir kolaylık değil; bağımsız yaşama hakkı demektir.

 

Engelli bir bireyin teknolojiden uzak tutulması, onun toplumdan koparılması, geri bırakılması ve hatta onurunun zedelenmesi anlamına gelir.

Her engelin bir çözümü vardır ama cehaletin çözümü için önce farkındalık gerekir.

 

 

DİJİTALLEŞME, ENGELLİ İNSANLAR İÇİN BİR NEFES KAPISIDIR

 

Bugün birçok engelli birey, teknoloji sayesinde hayata tutunuyor.

Bir iş buluyor, bir eğitim alıyor, bir sosyal hayata karışıyor.

Bir engelliye tablet vermek, telefon öğretmek, uygulama göstermenin ne büyük bir değişim yarattığını bilenler çok az.

 

Ama çoğu aile hâlâ bu farkı göremiyor.

Çünkü onlar için teknoloji yalnızca bir oyalanma aracı.

Bizim için ise hayata bağlayan bir köprü.

 

 

ASIL SORU ŞU:

 

Dijital dünya mı engelli?

Yoksa biz mi engelli bırakıyoruz?

 

Cevabını hepimiz biliyoruz ama söylemekten çekiniyoruz.

Engelli bireylerin önüne konan gerçek engel bacaklarında, kollarında, gözlerinde, kulaklarında değil; onlara yol açması gereken insanların cehaletindedir.

 

 

AÇIKÇA SÖYLÜYORUM: DEĞİŞİME EN ÇOK İHTİYACI OLANLAR ENGELLİLER DEĞİL, AİLELERİDİR

 

Aile bilinçlenmeden, toplum bilinçlenmez.

Aile öğrenmeden, engelli birey güçlenmez.

Aile dijitalleşmeden, engelli birey dijitale adım atamaz.

 

Bu nedenle buradan tüm ailelere sesleniyorum:

 

Çünkü unutmayın:

Engelli bir bireyin yolunu açan her adım, sizin insanlığınıza yazılır.

 

 

Dijital çağdayız ama hâlâ dijital bilince ulaşamamış aileler, çağı geri çekiyor.

Engelli bireylerin önündeki engel teknoloji değil;

öğrenmeye kapalı, duyarsız ve bilinçsiz bir zihniyet.

 

Ben bir engelli olarak değil;

Bir insan olarak söylüyorum:

 

Biz teknolojiye hazırız.

Peki ya siz?