Dünya genelinde sosyal medyanın çocuklar üzerindeki etkisi uzun süredir tartışılıyor. Dijital çağın içinde doğan bir nesil, henüz kimlik arayışındayken algoritmaların ve sanal dünyanın sınırsız etkisine maruz kalıyor. Bu durum artık birçok ülkeyi harekete geçirdi.

Son dönemde Avrupa’da 16 yaşından küçüklere sosyal medya yasağı veya ciddi kısıtlamalar getiren düzenlemeler peş peşe gelmeye başladı. Fransa, İrlanda, Almanya gibi ülkelerde, ebeveyn onayı olmadan çocukların sosyal medya hesabı açmasına izin verilmiyor. ABD’de ise bazı eyaletler bu konuda çok daha sert adımlar atıyor. Amaç, çocukları dijital bağımlılıktan, siber zorbalıktan ve kişisel veri istismarından korumak.

Peki ya Türkiye?

Bizde durum hâlâ “tartışma” aşamasında. Sosyal medya yasaları, daha çok dezenformasyonla mücadele ya da içerik denetimi çerçevesinde ele alınıyor. Oysa asıl ihtiyaç, çocukların dijital güvenliği için yaş sınırı, zaman sınırlaması ve ebeveyn denetimini zorunlu kılan bir sistem kurmak.

Bugün 10 yaşında bir çocuk, hiçbir filtre olmadan sosyal medya hesapları açabiliyor. Saatlerce ekran başında kalıyor, uygunsuz içeriklere maruz kalıyor, hatta bazen siber zorbalığın hedefi oluyor. Aileler çoğu zaman farkında bile değil.

Milli Eğitim Bakanlığı, Aile ve Sosyal Hizmetler Bakanlığı ve BTK bu konuda zaman zaman açıklamalar yapıyor. Ancak henüz somut bir yasal düzenleme hayata geçmiş değil. Türkiye’nin, dijital çağın hızına uygun şekilde “çocuk koruma odaklı sosyal medya politikası” oluşturması artık bir zorunluluk haline geldi.

Dijital dünya çocuklarımızın elinden alınamaz, ama sınırları çizilebilir. Özgürlük, denetimsizlik anlamına gelmemeli. Çünkü sosyal medya, doğru yönetilmediğinde sadece eğlenceli bir mecra değil; aynı zamanda çocuklar için tehlikeli bir labirente dönüşüyor.

Belki de artık şu soruyu sormalıyız:
Biz çocuklarımızı dijital dünyaya mı emanet ediyoruz, yoksa koruyabiliyor muyuz?