“I Love You” filmindeki o meşhur sahneyi hatırlarsınız…

Davulcu bir kez vurur ve ne hikmetse bütün sorunlar ardı ardına dökülmeye başlar.
Filmin sonunda ise esas oğlan temkinlidir; “Davulcu çalayım mı?” diye sorar.
“Hele bir iki tıngırdat” cevabını alınca davulcu iki kez vurur, sesi dinler, ortalık sessizdir; sonra rahatça çalmaya başlar ve herkes oynamaya başlar.

Aslında bu küçük sahnenin, koca bir memleket hikâyesini anlattığını çoğu kişi fark etmiştir:

Bir kere izin verirsen, bir kere ses çıkarmazsan, bir kere görmezden gelirsen… 

sonrası çorap söküğü gibi gelir. 

Tokmak birçok kez iner, mağdurun kafasına sorunlar ardı ardına dizilir.

Son günlerde şehirde yaşanan otobüs tartışması da işte tam bu sahnenin canlı bir uyarlaması gibi görülüyor.

Bir meslek kuruluşunun spor amaçlı bir kulübe lüks bir otobüs tahsis ettiği, kamuoyunda tartışma yaratmış durumda.

Oysa sorulması gereken asıl sorular şunlar:

Bir meslek kuruluşunun asli görevi, ekonomik dar boğazda olan esnafın sorunları bu kadar büyümüşken, önceliği “lüks bir otobüs” temin etmek midir?

Bölgede binlerce esnaf borçla boğuşuyor.
Kimi işletmesini ayakta tutmak için son taksidini ödüyor, kimi her gün biraz daha eriyor.
Ancak iddialara göre milyonlarca lira değerindeki, özel donanımlı bir otobüs bir spor kulübüne “armağan” ediliyor.

Bu karar hangi kurulda alındı?

Hangi ihtiyaca dayanıyor?

Hangi gerekçeyle böyle bir harcama, ekonomik sıkıntılarla mücadele eden esnafın taleplerinden daha acil görülüyor?

Şehirdeki kulüpler arasındaki farklı muamele iddiaları ise kamuoyunda ayrı bir tartışma başlatıyor.

Bazı kulüpler ekonomik sorunlar nedeniyle varlık mücadelesi verirken, diğerlerine yönelik cömertlik iddiası toplumda soru işaretleri yaratıyor.

Bölgenin sosyolojik yapısına bakıldığında bu tablo, geniş bir kesim tarafından şöyle okunuyor:

Suskunluk.
Derin bir suskunluk.

Sosyal medyada esnafın serzenişleri yükseliyor;
“Bu şehrin gerçek yükünü biz çekiyoruz” diyorlar.

Fakat yıllardır birçok konuda yüksek sesle konuşanlar, bugünlerde sessiz.

Çünkü mesele, toplumun gözünde yine “kişiye göre” değerlendirilmiş gibi duruyor.

Oysa bu şehirde sorgulanan şey şudur:
Adalet, eşitlik, tarafsızlık ve alın terine saygı.

Ama tokmak bir kez vuruldu ya…

Kimse ses çıkarmayınca, o davul çalınmaya devam ediliyor.

Ve işte filmin o ironik sahnesine geri dönüyoruz:
Davulcu iki kere vurup ses gelmeyince nasıl rahatça çalmaya başladıysa…
Bugün de kimse bir şey söylemediği için, isteyen istediği oyunu sürdürüyor.

Artık birinin “dur” demesi gerekiyor.