İnsanoğlu hayata karşı ne kadar güçlü, ne kadar dayanıklı olduğunu düşünürse düşünsün, bir gün mutlaka dizlerinin bağı çözülür. Kimi zaman bir sözle, kimi zaman bir bakışla, kimi zaman da en yakını bildiği birinin sessizliğiyle. Şunu öğrendim ki; insanı en çok yıkan, en çok güvendiği dostunun gölgesidir.

“Hiç kimse demesin yıkılmam diye.”
Bu sözü hayat bana defalarca hatırlattı. Zira düşmana karşı insan daima tetiktedir; ondan gelecek darbeyi sezebilir, tedbir alabilir. Ama dosttan gelen darbeyi önceden görmek, işte o mümkün değildir. Düşmandan korunursun, dosttan ise korunmaya aklına bile getirmezsin. Ne var ki insan, vurulmayı da en çok dosttan öğrenir.

Hayat yolculuğunda bazen kimine “can” dersin, kimine “canan.” İkisi de gönül defterinde en kıymetli yere yazılır. Ama bir gün gelir ki o satırların üzeri çizilir. İşte o zaman vicdanın derinliklerinde bir yangın başlar. O yangını düşmanın ateşi tutuşturmaz; dostun ilgisizliği, dostun vefasızlığı tutuşturur. Ve insan, dağlanmayı da dosttan öğrenir.

Zahiren dostluk başka bir şeydir, görünürde yüzüne tebessüm eden nice kişi vardır. Huzurda hep güler, tatlı diller döker. O an kendini değerli sanırsın. Ama bir bakmışsın ki, senin değerin puldan da aşağı düşmüş. Her gün ayrı bir pazarda, ayrı bir hesaba satılmışsın. İşte o an insan, satılmayı da dosttan öğrenir.

Şunu açıkça söylemeliyim: İnsan için en ağır imtihan, dost bildiğinin ihanetiyle karşılaşmaktır. Düşmandan gelen saldırı insana güç katar, direnç kazandırır. Ama dosttan gelen yara insanın en savunmasız noktasına saplanır. Çünkü dost, hayatımızdaki en mahrem alanlara nüfuz edebilendir. İçimizi en iyi bilen, sırlarımızı en çok taşıyandır. Onun eliyle gelen darbe, sıradan bir darbe değildir; insanın en kırılgan yerinden koparıp alır.

Bugün dönüp baktığımda, yıkılmayı da, vurulmayı da, dağlanmayı da, satılmayı da en çok dost bildiklerimden öğrendiğimi görüyorum. Ama bu öğrendiklerim bana yalnızca acı değil, aynı zamanda derin bir ders de bıraktı: Dostluk kavramını daha dikkatli tartmayı, insanlara güvenmeyi ama körü körüne bağlanmamayı, en önemlisi de kendi ayakta duruşumu başkasına yaslamamayı…

Çünkü dosttan gelen ihanet, bir gün insanın kendi ayaklarının sağlam basması gerektiğini öğretir. Ve belki de bu yüzden hayatın en acı öğretmeni dosttur.