De ki: Size vekil kılınmış olan ölüm meleği canınızı alacak, sonra döndürülüp Rabbinize götürüleceksiniz. Secde/11

İnsan ölüm anında üç türlü felaketle karşı karşıyadır. 1. Can çekişmenin (ruh çıkışının) zorluğu.

Ruhun beden’den çıkış zorluğu: Ka’b Ahbar (RA) şöyle buyurur: “Ölüm bir adamın karnına sokulan çok dikenli bir dal gibidir. Dikenler her bir damara yapışmış iken başka bir adam gelip o dikenli dalı öyle bir çeker ki, kimi dikenlerle beraber kopup çıkar, kimi de öylece kalır işte ruhun bedenden çıkması buna benzer.”

Ruhun, bedenin bütün damarlarından ve azalarından çekilip alınması, yani can’ın çıkma anı, acının bizzat ruhun kendisine isabet ettiği bir olaydır. Ve ruhun bütün kısımlarını kaplar. Vücudun derinliklerine dalan ruhun her zerresi bu acıyı hisseder. Eğer o anda kişide biraz kuvvet kalabilmişse ruhunun çıkartıldığı anda boğazından ve göğsünden hırıltılar gelir. Artık rengi solmuş, çehresi ekşimiştir. Sanki rengi asıl yaratıldığı şey olan toprak rengine dönmeye başlamıştır. damarları kendi yerlerine çekilmiştir. Elem ve ıstırap içine ve dışına vurmuştur; Göz bebekleri yukarıya yönelir, dudakları kasılır, dili büzüşür. Sonra her uzuv yavaş yavaş ölmeye başlar. Önce ayakları soğumaya başlar, sonra bacakları, ardından da uylukları… Her aza acı üzerine acı hissetmeye başlar. Nihayet can gırtlağa kadar dayanır. İşte o zaman bakışlarını Dünyadan ve ailesinden çevirir. Artık önceden tevbe etmemişse tevbe kapısı ona kapanır, kendisini hasret ve pişmanlık kuşatır. Bu hususta Efendimiz (SAV) şöyle buyurur: “Can (ruh) boğaza dayanmadıkça kulun tevbesi kabul olunur.”

Azrail’in Suretinin Görülmesi: Bu hal, Azrail’in şeklinin görülmesi ve bu sebeple kalbin korku ve dehşetle kaplanması durumudur. Şayet ölüm meleğinin günahkar bir kulun ruhunu alırken girdiği şekli, en kuvvetli insan dahi görse, buna tahammül edemezdi.

Bu hususla ilgili bir gün, Hz. İbrahim (AS) ölüm meleğine, “Günahkarların ruhunu alırken büründüğün şeklini bana gösterir misin?” diye ricada bulundu. Azrail (AS), “Sen o halimle bana bakmaya güç yetiremezsin” dedi. İbrahim (AS), “Olsun dayanırım” dedi. Bunun üzerine Azrail (AS), “O zaman bana arkanı dön” dedi.

İbrahim (AS) kısa bir zaman sonra yüzünü tekrar ona çevirdiğinde, karşısında rengi kapkara, saçı sakalı karışmış, etrafına pis kokular saçan, simsiyah elbiseli, ağzından-burnundan ateş ve dumanlar çıkaran bir adam vaziyetinde gördü ve oracıkta bayıldı.

Bir müddet sonra ayıldığında onu eski şekline geri dönmüş olarak gördü ve, “Günahkar bir kimse, ölüm anında başka hiçbir zorluk ve sıkıntı ile karşılaşmasa da sadece senin şeklini görse, bu onun hesabının görülmesi için yeterlidir” dedi.

Günahkarın Cehennemdeki Yerlerini Görmesi: Ölüm anındaki musibetlerden biri de Allah’a isyan eden günahkarların önce kalplerini bir korkunun kaplaması, ardından da cehennemdeki yerlerini görmeleridir. Çünkü onlar can çekişme anında bütün takatlerini kaybederler. Artık ruhları bedenlerinden çıkmak için boyun eğer. Fakat ruh, ölüm meleğinin, “Ey Allah’ın düşmanı! Haberin olsun, varacağın yer cehennemdir” ya da, “Ey Allah’ın sevgili kulu! Sana müjdeler olsun, varacağın mekanın cennettir” diye iki haberinden birini işitmedikçe bedenden çıkmaz.

Efendimiz (SAV) bu hususta şöyle buyurur: “Sizlerden herhangi biri, gideceği yeri bilmeden, hatta yerinin cennet mi yoksa cehennem mi olduğunu görmeden bu dünyadan ayrılmaz.”

İnsanların ölüm sancılarının büyüklüğünü bilmelerine rağmen ondan sakınmamalarının nedeni cahil olmalarındandır. Çünkü bir şeyi daha meydana gelmeden önce bilmek Allah’ın izni ve müsaadesi ile ancak peygamberlik ve velayet nuru ile mümkündür. Bu sebeple peygamberlerin ve evliyaların ölümden korkuları çok büyük olmuştur.

Her insan hayatını Allah’ın rızasına uygun yaşamaya gayret etmeli ve ölüm anı’nın zorluklarından Allah’a sığınmalıdır.

Nitekim, İsa (AS) ashabına şöyle demiştir: “Ey havariler! Allah’a dua edin de şu ölüm sancılarını bana hafifletsin. Ben ölümden öyle korktum ki, korkum beni ölümden ölüme sürükledi.”

Allah cümlemize kolay ölüm nasip etsin.. Selametle.