İnsanlara faydalı olabilmek ne kadar güzel ise insanlara faydalı bir evlat ve nesil bırakmak da bir o kadar güzel ve efdaldir. Müslüman elinden, dilinden ve belinden kimsenin zarar görmediği kişidir. Bu yüzden bir müslüman olarak bizim de üzerimize düşen vazife ahlaklı ve aile terbiyesi almış bir evlat yetiştirmek olmalıdır. Ama İnsan yetiştirmek o kadar sandığınız gibi kolay mıdır acaba?

İnsan yetiştirmek ve topluma kazandırmak. Acaba dünyada bundan daha zor bir iş olabilir mi? Bu sorunun cevabını ancak insanlarla muhatap olan ve insan yetiştiren kişiler verebilirler. Olmaz diyenlerin de çoğunlukta olduğu kanısındayım. Dünyada en zor iştir insan yetiştirmek.

Bu zor görev de ilk etapta anne ve babalara, belirli bir yaştan sonra da tamamen olmasa da eğitici ve öğreticilere düşmektedir. Çocuk hayata gözlerini ilk açtığında karşısında anne ve babasını görür. Belli bir olgunluğa erişene kadar her şeyiyle anne ve babası ilgilenir. Ona konuşmayı, yürümeyi, iyiyi kötüyü, doğruyu yanlışı, kısacası her şeyi anne ve baba öğretir. Okul çağına kadar bu vazife ebeveynlere aittir.

Çocuğun beyni boş bir sayfaya benzer. Her şeyi algılamaya başladığı andan itibaren boş sayfaya yazmaya başlar. Çevresinde ne görürse, ne işitirse onu hafızasına alır. İşte asıl mesele burada! Çocuk hafızasına neyi işlemişse, neyi öğrenmişse artık kişilik yapısı buna endeksli olarak oluşmaya başlar. Bu noktada çok dikkatli olunması gerekir.

Özellikle de ebeveynlerin küçük çocuklarının yanındaki hal ve hareketleri, konuşmaları, etkileri tepkileri oldukça önemlidir. Çocuk üzerinde son derece kalıtsal etkiler meydana getirir. Anne veya babanın yaptığı yanlış bir davranış çocuk tarafından doğru bir davranış olarak algılanır. Ve çocuk hareketlerini buna göre sergiler.

Küçük yaşta çocuk nasıl eğitilirse, büyüdükçe de almış olduğu eğitimlere göre hareket eder.

Bir atasözü "Ağaç yaşken eğilir" diyor. Küçük yaşta yapmış olduğu her hareket onun için doğru bir harekettir. Yanlışlarını düzeltmek ancak anne babaya aittir. Anne babanın da umursamaz oluşu, ilgilenmeyişi, çocuğu daha serbest bir hale getirir. Olgunlaştıkça da çocuğun hareketlerini değiştirmek için sarf edilen çabalar boşa çıkabilir.

Bu aşamadan sonra da iş okul çağında, eğitici ve öğreticilere düşmektedir. Çocuğun kişiliği için ilk temeller ailede atılmıştır. Üzerine bina etmek, bundan sonra başlar. En zor görev başlamıştır artık. Bir insan yetiştirmek ve topluma kazandırmak…

“Bir yıl sonrasını düşünüyorsanız buğday ekin, on yıl sonrasını düşünüyorsanız ağaç ekin, yüz yıl sonrasını düşünüyorsanız insan yetiştirin.” Diye aklımda kalan bu söz gerçekte insan yetiştirmenin ne kadar zor olduğunu bizlere ifade etmektedir. Bu zorluğu da ailede anne ve baba, eğitim kurumlarında da eğitici ve öğretici konumunda bulunan kişiler çekmektedirler.