Allah'ın insana bahşettiği iki yüce değer akıl ve sevgidir.

İnsan aklı ile düşünür, kalbi ile sever.

Sevgi öyle büyük bir nimettir ki insanları birbirine yaklaştırır ve sevdirir.

Sevgi, aynı zamanda insanın hayata dair motivasyonunu artırır.

Ne var ki her duyguda olduğu gibi sevgiyi de dengeli olamıyoruz.

Sevgi, israf edilmemesi gereken nimet gibidir. Onu savurursanız yerini dolduramazsınız.

 İnsanlara, aşırı  şekilde sevgi gösterisinde bulunmak bunun farkında olmayan karşıdaki kişileri çok farklı mecralara sürükleyebiliyor.

Sevginin değerini bilmeyip şımaranları tam da bu noktada örnek gösterebiliriz. Sen onu , insan olmanın gereği olarak hasbi duygularla seversin ama o bunun farkında olmaz ve şımarır.

Kızarken de severken de karşındakini öldüren bir duygu dünyamız var bizim. Bütün benliğimizle seviyoruz, bu konuda sınır tanımıyoruz.Öyle bir noktaya geliyor ki kimi zaman kendimizi kaybediyoruz, sevdiğimiz sandığımız kişi veya kişileri de boğuyoruz.

Alemlerin rabbi olan Allah, kendisine yönelik sevgimizde dahi ölçülü olmamızı emrederken, sevdiklerimize karşı olan münasebetlerimizde sevginin dozunu kaçırmakla hem kendi ruh dünyamızı daraltıyor, hem sevdiklerimizi kendimizden uzaklaştırıyoruz.

Bu yüzden kimi severseniz sevin, aşırıya gitmekten kaçının. Çünkü karşı taraf bunun bilincine  vurmadığı gibi sizi de buna mecbur zannediyor ve özetle şımarıyor. Siz kendinizden taviz verirken ayni zamanda üzülen taraf da siz oluyorsunuz.

Evet sevelim hem de yüreğimizin en ince derinliklerine kadar. Ama bunu fazla belli ettirmeyelim, ruh dünyamızı zindana dönüştürmeyelim ve sevdiklerimizi severken öldürmeyelim.