Yöneticilik eline iki torba erzak alıp şov yapar gibi evlere gidip poz vermekle olmuyor. Hz. Ömer gibi kapıya bırakırsın ailenin haberi bile olmaz. Kimsenin kimseyi rencide etmeye hakkı yok. Ayıptır. Günahtır. Duygularınızı tatmin edip işte ben böyle biriyim demek için insanları rencide etmeye hakkınız yok. “Ben iyilik severim. Evet ben iyilik yapıyorum.” demeye gerek yok. Utanmasalar “ben yardım yaptım. Hey bak ben yardım yaptım. Ben yaptım bu yardımı o gün filan yere yardıma gitmiştik.” Diyecekler. Bilmeyende kendi ceplerinden mallarından vermiş sanır bir de yardım götürdükleri insanların boy boy fotoğraflarını çekerler.

Bu şehrin insanlarını yardım paketlerine muhtaç hale getirenler utansın. Yardım paketi dağıtıp bunu reklamları için kullananlar utansın. İnsanların gururları ile oynayanlar utansın. Babaları evlerine ekmek götüremez hale getirenler utansın. Bir kere olsun utanmayanlar utansın. Utanın! Utanın! Bu şehrin görsellere ihtiyacı yok aşa, işe, ekmeğe ihtiyacı var.

Yiğitleri önce kuru soğan bulamaz hale getirdiniz. Sonra aleme reklam ettiniz. Peygamberin duasını alan bu şehri yiyip bitirdiniz. Dicle'nin kenarında otlayan kuzu bırakmadınız! Geniş pahalı takım elbiselerinizi giyip halife Ömer rolüne bürünmeye çalıştınız. Oysa ki Ömer sırtı yamalı hırka giyerdi.

Tüm bu olanlar bana Ali'nin şehre taşınma hikayesini hatırlatıyor. Ali annesi ve eşi anlaşamayınca köylerinde boş olan eve taşınma kararı alır. Alır, almasına ama cepte kuruş para yoktur. Evden ayrıldığı için de babası da sırtını Aliye döner. Ali köylülerinin yardımlarıyla ayakta durmaya çalışır aynı zamanda Ali iş arayışındadır. O sene Ali'nin amcası çok yüklü miktarda mercimek ekmiştir. Ali gelecek mercimeği hesap eder. Zekatı hesap eder. Ali artık kendine bir iş bulmuştur. Amcasına sezon boyunca yardım edecek, amcası hiçbir şey vermese bile mercimeğin zekatı onun hesabıyla ona dokuz ay yetecek. Ali bu hesaplama mercimek tarlasının tüm bakımını üstlenir hasat zamanı gelir. Ali hepsini patoza atar, elekler mercimeği hazır hale getirir. Payını bekler. Bir cuma namazı öncesi tüm köylüleri hazırda bulunurken amcası Ali’yi çağırır. Herkesin içinde miktar belirterek “bu kadar zekatım var. Ali kabul ediyor musun?” der Ali ses etmez. “Ali zekatımı kabul ediyor musun?” diye 3 sefer tekrar edince Ali dayanamaz “zekatını başına çal” deyip. Köyden taşınma kararı alır Şimdi Ali bu kolici şovmenler için “bunlar amcamdan daha beter. Amcam sadece köylüye söylerdi. Bunlar fotoğraf çektirip dünyaya yayıyor.”

Ey fırsatçılar her şeyi fırsata çevirmeye yeltenenler elbet bu günler geçer. Siz ve yaptıklarınız elbet beyinlerden silinmez. sözde vatanseverler! Sözde iyilik severler! Sözde merhametliler! Sözde bilmem neler neler...

Ve insanlar,

Ah benim insanlarım,

Yalanla besliyorlar sizi halbuki açsınız, etle, ekmekle beslenmeye muhtaçsınız.

(Nazım Hikmet)