Çağımızın çözümsüz birçok sorunu arasındaki problemlerimize çare ararken yaşadığımız öfke krizleri giderek artıyor.  Öfke nöbetleri kin, nefret ve düşmanlık hissiyle birlikte adeta volkanik patlamalar gibi hayatımızı karartıyor ve kişiyi ruhsuz, sevgiden yoksun, menfaatperest bir insan karakterine dönüştürüyor.

Sonuçta içimizde beslediğimiz bu sinsi düşman, öncelikle bizi ve insani değerlerimizi yozlaştırarak olaylara karşı duyarsızlığımızı artırıyor.

Dün hoş görmediğimiz, düzeltilmesi için gayret gösterdiğimiz birçok olayı, bugün,  sıradan bir vaka olarak algılıyoruz ve kılımızı bile kıpırdatmıyoruz. Hatta görmezlikten gelip bana dokunmayan yılandan bana ne sorumsuzluğu içinde yaşıyoruz. Yaşadığımız atmosferde, şahit olduğumuz gayri insani olayları nasıl değerlendirebiliriz.Timsah gözyaşlarından öteye geçmeyen çığlıklar,  masum insanların, çocukların ve hastaların öldürülmesine sessiz ve duyarsız kalan vicdanlar hangi psikolojik sorunlar sonrası oluştu acaba. İnsanlık dersi veren merkezler birden nasıl yok oldular. Sadece öfke krizleriyle bunları açıklayabilir miyiz?

Olumsuz birçok hadisenin şahidi olarak  insani kimlik ve değerlerimize yeniden kavuşacak mıyız?

Eğer bir insan cesarete ihtiyaç duyarsa öfkesine değil mantığına sığınsın der filozof. Çünkü mantık iki tarafa da zaman verir, hatta bizzat kendi adına erteleme talep eder ki hakikati keşfetmek için zamanı olsun. Öfke ise acelecidir, adaleti boşverir, yakıp yıkarak geçer gider. Bu yüzden öfke değil mantıktır erdemi destekleyen.

Öfke insanı her ne kadar güçlü, yüce gibi gösterse de bu sadece şişkinliktir. Zira temeli sağlam olmayan hiçbir şey uzun süre ayakta kalamayacaktır. Öfkenin verdiği deli gücü de elbette yok olmaya mahkumdur. Bu sebeple öfkenin gönül yüceliğine bir katkıda bulunduğunu düşünenlere kızar Seneca. Eğer böyle bir şey düşünen varsa şatafatı, açgözlülüğü, şehveti ve hırsı da yücelikten saysın der. Çünkü bunların her biri dışarıdan bakıldığında insana bir üstünlük vermiş gibi görünür. Ama hepsinin içi boştur. Tek görkemli şey erdemdir.

Öfkeye kapılmadan, insanca yaşamak dileğiyle…