Her siyasî parti, belediye seçimlerinde kazanmak ister, kendince.

Diyarbakır'da farklı bir şey düşünülmez, doğal olarak.

Küskünler, aday adayı olup seçilmeyenler, parti değiştirmekte oldukça aceleci.

Şubat 20'de ne olur ne olmaz?

Aday belirtmeyenler, son günde adaylarını halka toplantılarla sunacak.

Her bir partinin kendince ilkeleri vardır ve her parti, kendisini davasına sadık adayların bağlılığını ister.

Yerel seçimler, böyle.

Milletvekili seçimleri böyle.

Gelin görün ki kim fazla bastırırsa aday olarak ön plâna o çıkar.

 Özellikle ilçelerde parti değiştirenler, küskünlüklerinden blok oylarını yeni partilerine kaydırırlar.

Vatandaşa hizmetin esas olduğu siyasette, görülmemesi gerekenler saklı tutulur.

Partisine dava gözüyle bakanlar,   oy kaygısı taşımaz, tüm çabaları ideallerini gerçekleştirme olmalıdır.

Belediye Başkan Adayları, partilerinin emrinde, seçim beyannâmelerinin gösterdiği çerçevede çalışır.

Diyarbakır ve ilçelerinde belediye başkan adayları hangi projelerle ortaya çıkıp vatandaştan oy ister?

Herkese mavi boncuk dağıtmak, seçim kazanıldığında yeni kadrolar açmak ve çevreyi memnun etmek projelerin toplamı mıdır?

 Keşke bu ülkede belediyecilik okulu olsa, mezunlarının aday olma zorunluluğu getirilse.

Günümüzde vatandaşın vergisinin çar-çur edilmesinin önüne böyle aşamalı aşamalı geçilebilir mi?

Partiler, adaylarını bu okullardan mezun olanlar içinde seçsin...

Bu husus daha önce dile getirilmiş mi?

Bilmiyoruz.

Bildiğimiz, plânsız ve kuralsız biçimde belediyecilik, beş yılda ehil olmayanların işi olmamalı.

Sorumuza gelince...

 Belediye Başkanı olacak adaylar, ekonomiden, yönetimden, ulaşımdan, alt yapıdan, kültürden, sanattan, mimarîden, alt yapıdan ne derecede vakıf?

Herkes Halk Ekmek Fabrikası yapacaklarından yana, beyânlar bu şekilde.

Gündeme taşıyan biz olduk.

Halk Ekmekle belediyecilik yeterli olur mu?

Onu da okurların dikkatine sunuyoruz.