Zaman su gibi akıp geçiyor. Geçen her saniye, her salise özümüzden, ömrümüzden bir parça alıp götürüyor...

Geçen zaman içerisinde; nefes-nefes ömrümüz kısalır, vücudumuz yaşlanır, gün be gün gücümüzü kuvvetimizi yitiririz. Dişlerimiz dökülür, gözlerimizin feri kaybolur, hafızamız zayıflar, kulaklarımız ağırlaşır, yediklerimizden tat almaz oluruz. Beynimiz küçülür, elden ayaktan düşeriz. Zaman, tümüyle sağlımızı, gençliğimizi elimizden alıp, bir daha geri getirmemek üzere alıp götürüyor...

Çocukken her şeyi oyun zan ettiğimiz, gençken tozpembe gördüğümüz, olgun yaşta kendimizi güçlü ve yenilmez bildiğimiz şu fani dünya da, misafir olduğumuzu aklımıza getirmeyiz, getirmek istemeyiz.

Her gün yakınlarımızdan, çevremizden bir veya bir kaçını şu veya bu sebepten dolayı kaybettiğimiz halde, ölümün bir gün bizim kapımızı çalacağını düşünmek istemeyiz ama biz onu hatırlamasak da, o bizi unutmaz.

Dünyada iki şeyin ilacı yoktur; İhtiyarlık ve Ölümün…

İhtiyar olamadan da, “Âlâ külli hâl” Ölüm şerbetini içmeye namzetiz.

Hal böyle iken asıl mekanımız için, “ebedi istirahatgah”ımız için niçin azıklar hazırlamıyoruz?..

Sevgili Peygamberimiz Hz. Muhammed (s.a.v.) bir hadisinde: “Hiç ölmeyecekmiş gibi dünyaya, yarın ölecekmiş gibi ahrete çalışınız” diyor. İnsan, genç iken ektiğini ihtiyarlığında biçer, hazırladığı azığını ahrette yer.

Genç iken anne babaya saygı gösterilmiş ise, yaşlılıkta çocuklarından saygı görür. Ahrette de mükâfatını alır. Gençliğinde yaşlılara hürmet eden, yaşlılığında hürmet görür, dünyada iken değerini yitirmez, Allah’ın hoşnutluğuna mazhar olur…

Sevgili Peygamberimiz, ayrıca; Allah’ın bize bahşettiği kıymetli zamanımızı ziyan etmeden önce bizleri şöyle uyarmaktadır; "Beş şey gelmeden önce beş şeyin kıymetini biliniz: Hastalık gelmeden; sıhhatin, Yaşlılık gelmeden; gençliğin, Fakirlik gelmeden; zenginliğin, Meşguliyet gelmeden; boş vaktinizin, Ölüm gelmeden: dünya hayatının” diyerek, zamanımızın her anının çok değerli olduğunu ve onu çok iyi kullanmamız gerektiğini bizlere öğütlemişlerdir.

Hülasa; “Ne idim?” dememeli, “Ne olacağım?” demeli insan. Her geçen gün ömür sermayemizi tüketiyoruz. Durup tefekkür edelim ve kendimize soralım: “Bu gün Allah rızası için ne yaptık?...”

Hamdullah IŞIK / malabub@yaani.com