VEDAT KARDAŞ

Gazze’de bombaların yağmadığı bir gün bile kalmadı. 721 gündür süren İsrail saldırıları, her geçen gün yeni bir yıkım, yeni bir ölüm ve yeni bir acı bırakıyor. Siyonist İsrail ordusunun Gazze’ye attığı bomba miktarı 200 bin tonu aştı. Yani bu küçük coğrafyaya iki yıldan uzun süredir neredeyse her gün ölüm yağıyor.

Gazze’de artık evler değil, bir zamanlar ev olan enkaz yığınları var. Kadın, çocuk, yaşlı demeden yapılan saldırılar, bir halkın sistematik şekilde yok edilmesi anlamına geliyor. Ancak buna rağmen dünya kamuoyunun tepkisi, yalnızca etkisiz “kınama” açıklamalarıyla sınırlı kalıyor.

Birçok ülke, insanlık tarihinin gözü önünde gerçekleşen bu soykırıma sessiz kalmayı tercih ediyor. Oysa ortada bir siyaset meselesi değil, doğrudan bir insanlık suçu var. Gazze’deki insanların suyu yok, yiyeceği yok, hatta çoğunun mezarı dahi yok.

Gazze sokakları bugün molozların ve cansız bedenlerin iç içe geçtiği bir felakete dönüşmüş durumda. İsrail’in bu sistematik saldırılarına karşı en basit direniş biçimi olarak görülen boykot çağrıları bile yeterince ciddiye alınmıyor.

Boykotun etkisiz olduğunu savunanlara rağmen uzmanlar, milyonlarca insanın aynı anda tepki göstermesinin ciddi ekonomik sonuçlar doğurduğuna dikkat çekiyor. Ancak tüketim alışkanlıklarına yenik düşen birçok kişi, bu direnişin gücünü fark edemiyor.

Gazze’de yaşananlar artık sıradan bir çatışma değil, bir halkın varoluş mücadelesi. Her bomba bir çocuğun rüyasını, her enkaz bir annenin duasını yutuyor.

Dileğimiz, o çocukların bir gün sadece çocuk oldukları için ağlaması; oyun oynayamadığı, oyuncak bulamadığı için değil…
Bombalardan korktuğu, açlıktan kemikleri sayıldığı, ailesini bir anda kaybettiği için değil.

Gazze’de akan her damla kan, insanlığın vicdanına düşen kara bir leke olarak kalıyor.